Porque soñar é gratis e libre, imaxinemos un mundo sen transporte privado e individual. Neste mundo existirían os transportes públicos e colectivos (trens, autobuses, tranvías, híbridos…) coas frecuencias necesarias para poder viaxar e asegurar as boas conexións entre as liñas.

Imaxinemos o mapa de Euskal Herria (e o de Europa, do mundo…) como o mapa de metro ou autobús das grandes cidades. Por exemplo, unha liña principal uniría Baiona e Bilbao con varias estacións. Algunhas estacións serían o lugar de cruzamento de varias liñas, como nun sistema de metro, aínda que evidentemente sería máis complexo que un sistema de metro.

Xa se pode adiviñar que alguén levantase a man, dicindo que non sería tan sinxelo para os pobos pequenos ou para os que viven lonxe do pobo. Esta observación ulterior.

En primeiro lugar, hai que ter en conta que a maior parte do tráfico da vía pasa polos mesmos eixos, os principais viarios están encaixados en coche. En teoría, non é absurdo a idea de quitar coches dos eixos principais. O absurdo é que miles de persoas camiñen sempre polo mesmo camiño e cada unha no seu coche. Non sería posible un sistema deste tipo nas estradas secundarias (nos camiños que conducen aos pobos pequenos)? Con que frecuencia poden ir as liñas aos pobos pequenos? Ou con que flexibilidade pódese organizar o transporte público? Si deséxase, pódense atopar saídas. As mesmas preguntas poden facerse sobre o servizo nocturno. E por último, como chegar a unha casa illada nun recuncho ou nun alto? Tamén pode ter unha saída. Para empezar, cantas casas son realmente illadas? E doutra banda, agora estamos a ver os prexuízos deste modelo de ordenación territorial.

A tecnoloxía está a cambiar cada ano e os coches sen condutor xa están anunciados nun prazo relativamente curto. Polo camiño das bicicletas que se alugan ou polo sistema Uber, nuns anos, non sería posible utilizar coches sen condutor para ir desde a praza do pobo a casa? Esta oferta tamén formaría parte deste sistema público de transporte. Imos soñar. Cando nos libremos da escravitude do coche, aproveitariamos esas horas que acumulamos no corredor durante un ano. Liberarse do coche, queira ou non, revolucionaría a vida mesma, empezando polos hábitos de produción e consumo. Así mesmo, fomentando os acordos comerciais entre a rede de transporte público e as editoriais ou a prensa, a xente tería tempo para ler moito máis, sería un novo alento para a literatura e a prensa.

Soou o espertador. Desgraciadamente, á parte de limitar algunhas medidas de fomento do transporte público, non parece que o mundo estea a mirar a iso. Nin grandes empresas nin particulares. As rotondas, as peaxes e as chaquetas amarelas tamén son símbolos do coche. Con todo, o transporte individual, con petróleo ou electricidade, non é viable. Sigamos soñando e socializando o soño.

Esta noticia publicouna Enbata e trouxémola grazas a licénciaa CC-by-sa.