De feito, esa mesma noite os golpistas perderon un envite decisivo, cando o Parlamento non conseguiu impedir que se suspendese a proclamación de Yoon; alguén terá que reler o clásico de Malaparte. O pasado sábado, unha vez máis no Parlamento, Yoon perdeu un tanto clave cando a súa impeachment avanzou na segunda sesión, superando con fartura a maioría de dous terzos. Pero Yoon non se rendeu, nin renunciou á súa dimisión, que parece necesaria para que a crise política póñase en vías de solución. Pódese dicir que ten algunha esperanza.

Mentres tanto, xuíces e policías continúan investigando o complot. Nun primeiro momento, e sobre todo a distancia, o que parecía unha tola ocorrencia de Yoon, o de 3 de decembro, foi tomando toda a forma dun golpe de estado claro e bastante común a medida que as investigacións avanzaban: listaxes de opositores a “neutralizar”, puntos estratéxicos a ocupar, argumentacións para blanquear o putch (golpe de estado), ordes concretas de altos responsables militares... Entre os que estaban ao corrente e os que se mantiñan nunha ignorancia deliberada, había unha greta na que se apoiaban.

O obxectivo non podía ser outro que o de establecer un réxime militar apenas disfrazado, con Yoon e o seu goberno cívico-militar ao máis alto nivel.

Pero, entón, a primeira pregunta sería: para que unha cousa así? Pensar que ningún dos problemas que pode ter Corea do Sur neste momento pode conducirse mellor a Corea do Sur desa maneira non parece razoable. Ao parecer, foi o ministro de Finanzas e Economía o que se opuxo ás ozenquis na reunión de goberno celebrada en vésperas da lei de guerra, e non é casualidade. Por outra banda, as molestias que lle causaba a presenza da maioría parlamentaria nas mans da oposición de Yoon non deberían ser un quebradizo de cabeza das forzas armadas... Entón?

As viaxes e plans do ministro de Defensa, Kim Yong-hyun, que foi decisivo na preparación e execución do intento de golpe (a menos que sexa decisivo, parece que tentou suicidarse cando foi detido), poden axudar bastante a clarificar o 3 de decembro. Sobre todo se temos en conta a plena sintonía que mostrou el e o xefe do Comando do Indo-Pacífico de Estados Unidos, o almirante Samuel Paparo, nos últimos meses.

Pero para iso, deberiamos empezar a pensar que o golpe de Yoon (auto)é máis importado que o de autóctono.