Ninguén que estea ao comezo do curso da semana pasada, no meu caso en infantil e primaria, pode dubidar de que non haxa posibilidade de substituír a educación presencial. E non é por nós nin polas nosas capacidades, o mérito é dos alumnos.

Viñeron con ganas de vernos, de falar, de gritar, de xogar xuntos, de gozar da compañía, e corren e rin e, que queren que lles diga, asústome pensando que alguén pode substituír coa educación a distancia. As aprendizaxes mutuas, entre iguais, afectivos, comunicativos, relacionales..., ademais de apaixonantes, son imprescindibles.

Preocúpame que as máscaras que nos distorsionan o sorriso normalizáronse –agora só sorrimos cos ollos–. Reafirmamos consígnalas de sempre: xogar sen dor, asegurar que o noso xogo é un xogo para os demais, axudarnos uns a outros e

Cooperación. Todas estas consignas perden sentido si o grupo desaparece e o individuo queda illado.

O 15 fun á folga por moitas razóns, entre outras, porque un dos meus alumnos está confinado. Viño encantado a xogar cos seus amigos, pero a súa felicidade non lle durou máis que unha semana.

O seu titor, tamén confinado, díxome o venres, como unha profecía: -Si tivese o reforzo levaríaos ao parque, estiveron encerrados demasiado tempo e ademais non sabemos que pasará a partir de agora.

Isto non fixo máis que empezar. Unha semana en clase e un positivo, unha clase de primaria confinada e, pola miña banda, moita tristeza e enfado.

Non queremos máis máscaras e xeles hidroalcohólicos, queremos profesores, entre outras cousas, para reducir o cociente de alumnos e poder saír ao aire libre a estudar coa natureza e a natureza.

Non queremos confinamentos, queremos recursos para evitar o sufrimento que provocou a corentena a estes alumnos tras un confinamento. Querémolos na ikastola, pero de forma alegre e segura. Unha vez máis, queremos pór a vida e os coidados no centro e para iso necesítanse recursos humanos. Trátase da materia de Dinamarca: reducíronse os cocientes a 10 e incrementáronse os espazos públicos (temos parques, centros municipais, polideportivos...). Para iso necesítanse 6.000 profesores que non vimos, segundo os cálculos dos sindicatos.

Esta vez non queremos, unha vez máis, que o Departamento de Educación do Goberno Vasco lávese as mans. Está en xogo a nosa saúde psíquica, isto é moi serio.

* Marta Abiega é educadora de Karmelo Ikastola