O programa de hoxe arrincou coa película Ob scena, de Pomba Orlandini, que se estrea en cines. A curtametraxe arxentina ha posta en marcha unha investigación sobre o sexo e a pornografía, experimentando as vivencias do director co arquivo e a animación. As imaxes implícitas e explícitas, as voces en off directas pero complexas, e a relación que se establece entre as dúas, dan conta do unívoco de Orlandini e ponse a bailar coas experiencias persoais. A partir dalgúns textos escritos por un psiquiatra en Cuba na década dos 80, a película pretende reflexionar sobre o control social que contén a representación do sexo. O deseño sonoro foi realizado con detalle e conseguiu crear unha atmosfera especial. Moi recomendable.

Seguiulle Yearlings, unha obra ambientada no sur de Francia e que foi rexeitada. Dirixido por Mélanie Akoka, o filme conta coa participación dunha adolescente que se traslada á adolescencia a través de Internet. O adolescente, que ten unha presenza bastante afastada da súa nai, relaciónase co mozo que veu a arranxar o muro, así como co seu cabalo. A película vira ao redor dos pulsos de desexo, as seducións e as admiracións, así como o primeiro desengano. Trátase dunha película de bonitas imaxes, construída con breves pero precisas entrevistas. O silencio do mundo interior ten unha gran presenza na película, e, con poucas accións, levoullo ben.

O último deste programa foi o Podul de piatrâ da Escola de Cine Elias Kerejeta. O director Artur-Pol Camprubí é o autor da dirección de fotografía. A protagonista é a muller romanesa Angelica que vive na Lista de Aragón e a peculiaridade da súa presenza: a condición de estar presente aquí e alí. A película ábrese co nacemento dun poldro e a relación entre Angelica e o pobo, e a presenza do cabalo. A película, rodada en 16 milímetros, mostra as contundentes decisións do director, cunha fina coreografía entre a luz e o movemento.

A última película que se proxectou foi a de Aitor Merino, dentro da sección Zinemira. O director da película, Asier ETA Biok, presentou óbraa Fantasía que se inicia nunha viaxe familiar e que se constrúe tamén como arquivo familiar. Meiriño rodou na intimidade da familia un traballo que madurou ao longo de catro anos e mostra desde dentro as alegrías e os choques entre os seus, pondo o foco sobre todo nos pais. O tipo de rexistro da película é fresco, domestico e moi familiar. Os pais móstranse tranquilos ante o seu fillo, confiados na proximidade. O feito de que o director estea detrás da cámara tamén altera os rexistros familiares e convértese no seu escenario o fogar familiar. Con todo, o rexistro das cousas máis persoais ten un risco en canto á lexitimidade do que se pode mostrar. De cando en vez, o espectador ten un sentimento de que o que está a ver non é meterse demasiado nas contas dos demais, o que lle fai sentirse incómodo. Neste sentido é un traballo que toca os bordos, xa que os pais se pon á vista máis que o director. Meiriño aclarou que se trata dun proxecto desenvolvido en familia e cos máis próximos, xa que a súa irmá Amaia tamén estivo moi presente. A película comeza coa viaxe que queren lembrar no futuro e trata de construír o álbum familiar do futuro. Que é, no fondo, o cine?