Que é Arroces do Mundo?

Ruth San Cristóbal: Trátase dunha iniciativa popular iniciada fai uns 20 anos no barrio bilbaíno de San Francisco. O obxectivo é reivindicar a interculturalidad, recuperar as rúas e compartir por un día as diferentes culturas; neste caso, en torno ao arroz.

Dani Gutiérrez: Comezou no barrio de San Francisco, pero ano tras ano estendeuse a outras localidades como Gernika, Vitoria-Gasteiz, Errenteria, Durango ou Getxo. Hai tres anos que o fixemos aquí por primeira vez, pensando que podían interesarse polas diferentes asociacións que existen na contorna. Actualmente na coordinadora estamos: Sortarazi, Amesten, Aisibizia, Argia Funda, Igualdade, Ongi Etorri Errefuxiatuak, Eskubeltz Eskaut Taldea, ACPBOL e SIKAP.

R.S.C: Si, participamos niso membros de asociacións de todo tipo; por exemplo, a Asociación de Amest é membro da Coordinadora de Arroces do Mundo porque permite a participación de persoas con diversidade funcional en accións comunitarias baseadas na igualdade.

Por que o arroz como punto de encontro?

R.S.C: O arroz é un alimento presente en todos os lugares do mundo, cociñado por todos os países de moi diversas formas, e o arroz é un elemento básico para compartir experiencias interculturais.

Lida Campos: O arroz cómese en todo o mundo, e en cada cultura faise dunha maneira ou doutra. Así, o arroz é algo que nos une a todos, é un elemento de integración.

Por que se decidiu realizar unha iniciativa deste tipo en Getxo?

D.G.: A verdade é que non hai ningunha razón especial para facelo. Hai tres anos, desde Ongi Etorri Errefuxiatuak reivindicabamos a necesidade dunha acollida digna ás persoas migrantes, e pareceunos que realizar este tipo de iniciativas podía ser beneficioso. É unha escusa para unir a xente diversa nun mesmo lugar e promover esa interculturalidad. É unha festa, si, pero non é como as paellas que se fan en Getxo. Iso tamén ten o seu lado positivo, pero a festa dos Arroces do Mundo quere reunir a persoas de todo o mundo para demostrar que aquí todo o mundo ten o seu sitio.

Visibilizar a interculturalidad nas rúas é importante para dar a coñecer que a convivencia entre persoas de diferentes culturas é posible e posible. Cal é a situación actual das persoas migrantes que se atopan en Getxo?

C.T.: Vin a Getxo fai 19 anos e sempre me recibiron cos brazos abertos. O Concello de Getxo conta, ademais, cun técnico de inmigración, algo que de cando en cando se ve nun concello. A acollida foi moi boa e sempre recibimos axuda para axudar na integración. A asociación ACPBOL, ademais, recibiu o Premio Aixe Getxo pola difusión do noso patrimonio cultural. E é que, aínda que estamos lonxe, sempre tentamos mostrar a nosa cultura á sociedade a través dos entroidos bolivianos que celebramos en Itzubaltzeta/Romo. Estamos moi contentos de poder facelo.

E que relación teñen os migrantes entre eles?

C.T.:Costa integrarse, con todo, co deporte sempre é unha boa oportunidade para fomentar as relacións, como o demostra o equipo de fútbol de Ladrillo. Eu sempre lles digo aos que nos rodean que é necesario integrarse, e para iso, o deporte, a danza e a cultura ofrecen unha oportunidade única. Por outra banda, aínda temos que ouvir cousas como "ide aos vosos países", pero en xeral estamos moi contentos aquí.

Diriades que vivimos nunha sociedade racista?

C.T.:Supoño que si. Déronse avances, pero aínda hai que traballar. Ás veces danse situacións desagradables, e hai xente que pensa que vimos roubar o traballo, e iso non é así. De non ser pola man de obra das persoas migrantes, moitos pais e nais non poderían traballar porque deberían coidar aos seus fillos e moitas persoas maiores estarían en residencias de anciáns. No caso destes últimos, atópanse nas súas casas grazas á man de obra dos migrantes. Eu, por exemplo, levo 8 anos traballando nunha casa e coidei a tres fillos, e aínda sigo.

Hai que mencionar que eu teño o título de Maxisterio, estudei Dereito durante tres anos e tamén exercín como funcionario. Con todo, despois de abandonar Bolivia e de vir a Euskal Herria, foime imposible convalidar todos estes títulos. Na nosa sociedade, por exemplo, temos enxeñeiros e arquitectos, pero todos teñen que traballar nos servizos domésticos.

Que dificultades tedes para atopar traballo?

C.T.:Convalidación en gran medida de títulos. En Bolivia é moi difícil e hai que facelo de forma persoal. Ademais, a burocracia é imposible. Por tanto, cústanos moito ter os papeis que necesitamos para un traballo relacionado coa formación que recibimos. Con todo, non me queixo, estou moi contento co traballo realizado.

Que lles dirías á xente para que este domingo participe na Festa do Arroz do Mundo?

D.G.:Que se quite o medo e anímense, só ou entre amigos, a compartir os valores que queremos difundir. Á fin e ao cabo, iso é o que estamos a buscar: sumar o maior número de persoas do pobo para poder representar a convivencia.