Como está vostede?Aínda
teño algunhas feridas e todas as mañás fago rehabilitación para recuperar os ósos. Agora, paciencia e tempo. Moi ben, moi ben. Estiven hospitalizado durante máis de tres semanas. Dous deles en coidados especiais. Co fémur roto, a pelvis tocada en tres partes, a fisura nunha vértebra das costas, un forte golpe na cabeza, queimaduras e feridas. Estiven en coma inducido durante 12 días. Agora estou decatado de moitas cousas de entón.

Deixou algunha consecuencia legal?
Cando eu durmía, os ertzainas chegaron ao hospital. Estiveron cos seus pais. Pediron as miñas medidas para que se fixese un exame do accidente. Tamén preguntou a outras persoas que estiveron na estación de Usurbil, pero a min non. Abriuse un expediente no que incluíron á persoa que quedou comigo despois de sufrir o accidente esperando unha ambulancia medicalizada. Trátase dun menor de idade, ao que nun principio se lle citou como testemuña pero que finalmente foi imputado polos danos materiais sufridos. Afortunadamente, non se trata dunha acusación de gravidade. Con todo, dado que a investigación aínda está nos seus comezos, a situación podería cambiar.

A Axencia Vasca de Meteorología, Euskotren parece realizar unha investigación interna, pero non se rexistraron denuncias. Nós tampouco imos denuncialo. Que ocorreu o 13 de abril? A
idea era pintar en contra da Lei Mordaza nun tren na estación de Usurbil. Para iso o tren debía de estar parado e eu encargueime diso. O tren viña de Lasarte e cando quedou na estación de Usurbil para subir e baixar aos viaxeiros, eu púxenme diante do tren cun cartel para que non se movese por un momento. Había que facer todo con bastante rapidez.

Ao parecer, o maquinista pensou que se trataba duns grafiteros e ao terminar de baixar e subir os pasaxeiros puxo en marcha o tren. Ao ver que o tren se achegaba a min, pensei que se detería. Eu non vía ao condutor, pero eu cría que si, que me vía. Ao principio pensei que se trataba dunha especie de aviso. Pero sabendo que non ía quedar, púxenme a correr diante del. Ao principio ía moi amodo, pero deseguido colleu velocidade e eu quedei atrapado entre a parede do peirao e o tren. Non me colleu debaixo, pero recibín grandes golpes.

A partir de aí non sei moi ben o que pasou. Dixéronme que estaba consciente até chegar ás urxencias e que falei cos que estaban alí. Un compañeiro axudoume a saír da vía. O tren seguiu até Zumaia coma se non ocorrería nada e entón comunicáronllo ao condutor.

Euskotren di que o condutor non ve nada até un catro metros da cabina e que por iso non lle viu.
Eu vía a xanela, pero lembro que non vía a ninguén na cabina do condutor. O maquinista di que non me viu e así será, non vexo ningunha razón para pensar o contrario. Foi un accidente.

Tiveron algún tipo de relación contigo?Houbo
algún intento, pero de momento non tiven ningunha oportunidade de estar co condutor, que foi detido. Dixéronme que llo pasou moi mal. Cando hai ocasión, queremos dicirlle que non ten culpa. Eu sabía que había un risco na iniciativa e que estabamos alí baixo a nosa responsabilidade.

Por que o fixeron?O 1 de
xullo cumpriranse dous anos desde a entrada en vigor da Lei mordaza, e nós queriamos subliñar a actitude contraria á lei. Expomos esta iniciativa mirando ao PNV, porque aínda que o Parlamento se comprometeu a non aplicar a lei, a Ertzaintza está a aplicala a diario.

Nos próximos días, a iniciativa logrou un efecto multiplicador, ao multiplicar os accidentes que se producían.A
verdade é que hei flipado moito coa resposta dada. Foi terrible. Dá moita forza. Responderon conxuntamente diferentes grupos e emprendedores. Alégrome moito.

Nestas iniciativas, ademais de mostrar solidariedade e denunciar a Lei mordaza, subliñouse a actitude desobediente a través dunha máscara vermella e verde.
Si, tamén era un dos obxectivos da nosa iniciativa, impulsar actitudes desobedientes. Era a nosa pequena achega para que esta máscara se fixese presente como símbolo e instrumento de desobediencia. Como noutras iniciativas anteriores e posteriores, por exemplo nalgúns “concertos clandestinos”, como o realizado no interior da torre de Iberdrola.

O símbolo está dispoñible para todos aqueles que queiran loitar contra a crueldade deste sistema político e económico. Si trátase de iniciativas desobedientes non violentas, é totalmente libre. Non hai un proxecto político detrás, é unha ferramenta para todo o movemento popular.

Hai unha maioría social, política e institucional en contra da Lei mordaza e a Lei Mordaza. Que máis se necesita para derrogar a lei? No
noso caso din que vén de Madrid e que teñen que cumprilo. É un truco moi habitual. Fan a mesma trampa desde o Goberno Vasco con outras leis. A Lei mordaza debe entenderse dentro da lóxica represiva.É un produto para facer fronte á resposta social que se estendeu nos últimos anos. É evidente que a represión se está estendendo a moitos ámbitos da sociedade. Hoxe mesmo foron xulgados os membros de Gazteak Kalean, o caso de Errekaleor está aí… A Lei Mordaza é un instrumento para facilitar ese tipo de represión. Por iso, entre outras cousas, a lei outorga máis poder á Policía e endurece as sancións pola vía administrativa, aumentando as multas económicas e afogando máis rápido os movementos sociais. Queren estender o medo e a autocensura para que nós mesmos fagamos o seu traballo: non nos movamos.

A gravidade do teu caso puido asustar a outros emprendedores e xerar dúbidas sobre como participar nas actividades de protesta. Que lles dirías?
A min tamén me dá medo lembrar o que pasei, o que estiven disposto a acabar moi mal. En verdade, o perigo sempre existe. Pero non podemos ocultarnos por medo ao que poida suceder. Os compromisos poden ser diversos. No noso caso, cada un dos que estabamos alí decidiu o que quería facer.

Por unha banda, hai que preparar ben as cousas. Canto mellor prepárese, menor será o risco. Doutra banda, nunca se debe arriscar máis do necesario para alcanzar o obxectivo. É algo que cada un ten que medir. Pero debemos ser conscientes de que cada vez que nos limitamos e calámonos, facemos o seu traballo nós mesmos. n