A vibración provocada polo argumento levoume a quitar o po aos apuntamentos psicolóxicos e atopeime coa diferenza entre emocións e sentimentos. As primeiras son espontáneas, universais, propias e inconscientes. As emocións asegúrannos a supervivencia, líbrannos dos perigos e tráennos aquí de xeración en xeración. Os sentimentos, en cambio, mantéñense no tempo e son consecuencia das emocións e dos pensamentos, que parecen levar á interpretación das emocións. Xorden no lóbulo prefrontal, onde se produce a planificación, a reflexión e a decisión. Por tanto, os relatores confunden os conceptos de "emoción" e "sentimento".

Matices matices, chama a atención a volta aos esquemas de racionalidade vs emocionalidad, coma se ambos non tivesen ningunha conexión entre si. En calquera caso, é curioso –por dicir algo– que aínda se desprece o ámbito emocional no que se opón a unha opinión. Moi curioso.

Esta dicotomía utilizouse tamén para xustificar a falta de ética dalgunhas actividades. Nos tratados do século XIX sobre zootecnia, a definición referíase á ciencia que estuda o crecemento, mellora e explotación dos animais domésticos e forestais, co obxectivo de alcanzar a máxima produtividade e un alto rendemento.

Claro, nesa forma de traballar os sentimentos non existían –son–, nin de animais, nin de persoas, senón de obxectividade. Si acudísemos aos tratados de entón, non atopariamos a palabra "sustentabilidade" –agora si, sigamos explotando, pero de forma guaya–. O espírito da "explotación" mantense con algunhas pinceladas verdes. O obxectivo segue sendo produtividade e rendemento. O animal segue sendo un elemento que non sente. A que mostra a menor empatía co animal condenado a vivir nesta situación é a milésima e a animalista.

Un século e medio despois, en moitas outras áreas, por non dicir na maioría dos casos, aplícase a mesma filosofía a calquera elemento, mesmo ás persoas, que estea sobre a terra, ou debaixo dela. Repítese a definición, que constrúe a forma de estar no mundo e de mirar ao mundo.

O tema da enerxía non é unha excepción, e os que miran a realidade e a vida desde táboas excel acúsannos de falta de racionalidade aos que destapamos os aspectos escuros do colonialismo enerxético en marcha, as emocións parécennos demasiado pesadas. Coma se non habería precedentes, coma se os feitos ocorridos noutros territorios non se repetisen aquí, mesmo con outra aparencia.

Así, é difícil eludir os sentimentos ante a inxustiza; é difícil non sentir nada ante a destrución da natureza e, por tanto, da vida de todos. Non poder reflexionar, nin organizarnos, nin decidir en contra, porque as vidas de todos están en xogo.

É casualidade que os reclamantes desa "racionalidade" sexan a miúdo homes? Os que non distinguen emocións e sentimentos non senten nada? Realmente cren que o seu pensamento pragmático e técnico en aceiro está libre do pecado dos sentimentos?

Como crer que a mesma racionalidade que está a facer imposible vivir neste planeta, no seu sentido literal e estrito, debe salvarnos?