Hai indicios de cando facer os traballos en cada lugar. Un devandito estendido na nosa contorna di: ao secar o sapelar chegou a época de labrar a terra. O Sapelar (Stellaria media) é unha herba que se estende durante o inverno. Vive ao noso ao redor: hortas, campos, lanzas, murallas... Nas terras cultivadas crece con suavidade nos ocos liberados polas colleitas de outono, sobre todo en solos húmidos e fertilizados non afogados.

O sapelar fai de abono verde. En lugar de que a terra estea ao aire libre e ao alcance dos xeos, cóbrea e protéxea. Agora, o tempo e a lonxitude da luz do día quentan a terra. Non é afeccionado á bebida. Floreceu con flores brancas en forma de estrela (de aí Stellaria) e ao separalas se amarelada e se bucia, creando unha paisaxe peculiar. É o momento de traballar a terra. Non é en todas partes ao mesmo tempo que os dentes. Cando corresponda a cada horta ou terreo.

De onde lle vén o nome de Sapelar? Do rape, do rato, do teito... óuvese de todo. O sapelar ten moitos outros nomes: herba de albahaca, albahaca, herba de paxaro, sapabelar, arbelar, sapiar, herba de rato...

 

Na recentemente pasada tempada verde é un bo alimento en ensalada, cunha cata que lembra ao fresco, ao mosto e ao avellano. A cocción tamén é moi boa. O 7 de xaneiro, Día da Humanidade, Día do Jinjitsu, Día da Humanidade, Nanakusa-non-Sekku celebra a “festa das sete herbas” comendo sete herbas. Entre eles está o sapelar. Non se equivocan. O sapelar é rico en compoñentes saudables: Vitamina C, en calcio, silicio, magnesio e potasio, por exemplo. Tamén posúe saponina, o que hai tempo que se lle converteu nunha coñecida herba medicinal, que se utiliza sobre todo para tratar os problemas da pel e os respiratorios.

No noso país o devandito di: "O arpela en flor, as ovellas en fame". Di que florece a finais de inverno… Para escorrentar os nosos apetitos, sabemos, para que agora mesmo traballemos as terras e entreguémonos aos labores de sementa e plantación.