De feito, a microfauna sedimentaria (foraminíferos bentónicos e planctónicos e ostracodos) son testemuñas significativas da súa época e lugar. Así, analizando a composición e distribución destas especies, os investigadores completaron e detallado o que xa coñecían sobre a formación do flysch negro en Armintza.

Entre outras cousas, calcularon que naquela época a profundidade do mar era duns 600 metros. Afírmase que os sedimentos do flysch negro son ricos en materia orgánica e que a maioría dos organismos (máis do 90%) son foraminíferos planctónicos. Isto significa, segundo explicaron, que na época en que se acumularon estes sedimentos houbo unha masa de auga oxigenada na superficie sobre unha masa de auga lenta moi baixa en osíxeno. Na seguinte fase, con todo, detéctase a proliferación de organismos bentónicos e aparecen foraminíferos planctónicos de augas máis profundas. Así, conclúen que a auga deixou de estar inmóbil, aínda que seguiu presentando unha certa escaseza de osíxeno no fondo.

De feito, a cor escura que separa o flysch de Armintza relaciónase coa falta de osíxeno. O estudo foi publicado na revista Continental Shelf Research.