A finais do pasado mes de xuño terminamos a primeira parte do libro Conversión da industria militar en Euskal Herria para non fabricar máis guerras (Adaptación da industria armeira en Euskal Herria para non crear máis guerras). Baixo o título, analízase e investiga por que desde finais de 2023 están a producirse ruídos de tambores en Europa. O estudo, baseado en múltiples documentos de investigación, lévanos a unha conclusión sorprendente: desde principios deste século, o lobby da industria militar europea comezou a organizarse de forma estruturada e, en dúas décadas, conseguiu influír cada vez máis nas políticas europeas. Para iso, recorreu á estratexia de infiltrarse nos ámbitos nos que se toman as decisións políticas da Unión Europea, até conseguir o seu obxectivo: volver converter a confrontación armamentística no leiv motiv principal da Unión Europea.

En devandito texto explicamos que algúns dos principais portavoces do lobby militar europeo (Von der Leyen, Borrell ou Macron) colaboraron desde finais de 2023, incrementando a gravidade que xera a posibilidade de estender a guerra en Europa, para conseguir o clima social necesario e a aprobación dun documento crave do seu interese. E conseguírono. De feito, en 2024 aprobouse a Estratexia Industrial para a Defensa Europea, completada co Programa Europeo de Investimento en Defensa. Estes proxectos contemplan varios investimentos en armería que posteriormente foron ampliadas co Plan de Acción Inmediata para a Industria da Seguridade e a Defensa do Banco Europeo de Investimentos ou coa creación do cargo de comisario de Defensa, segundo o proposto polo propio Von der Leyen nas eleccións de xuño.

Pero, como advertimos, o lobby militar tiña a intención de chegar aínda máis lonxe, até alcanzar os seus seguintes obxectivos: emitir débeda conxunta protexida por todos os Estados membros, non ter en conta os gastos de defensa na contabilización do déficit, ou incluír nos próximos orzamentos unha partida orzamentaria de 100.000 millóns de euros para a industria militar. Todo isto acaba de ser aprobado no marco do Plan de Rearmamento da Unión Europea para responder os intereses das loitas entre os lobbies armamentistas estadounidenses e europeos.

Todo isto expómolo no noso libro e, como explicabamos nel, Trump vén dicirnos dalgunha maneira: “Queredes dar os vosos soldos aos amigos do lobby armamentista europeo e aos meus amigos, é dicir, aos do lobby industrial estadounidense, só unhas faragullas de pan? Pero son precisamente eles os que garanten que Estados Unidos vos defenda e financian a miña campaña electoral! Pois que Von der Leyen e Borrell deféndanche!”. Neste sentido, apenas hai sustos: Porque o lobby militar europeo segue afectando cada vez máis ás políticas europeas, e ademais de aumentar a confrontación armamentística e crear un verdadeiro risco de estalar a guerra, reducirán aínda máis o orzamento de gastos sociais de todos os países europeos (e xa é bastante reducido! ).

Como mencionamos no noso libro, non tiñamos datos concretos sobre o lobby militar de Euskal Herria. Pero, aos poucos meses da súa publicación, apareceu Fitos, co obxectivo de impulsar o sector e convocar un debate sobre a "oportunidade" de investir no sector. Máis adiante noutros textos temos intención de participar neste debate público. En calquera caso, pensamos que previamente debemos ter en conta cal é o contexto real, e non o que nos queren presentar os lobbies militares e os seus tambores de guerra.

Na actualidade estamos a ver como se está deteriorando o sistema social: o capitalismo (o que Amaia Pérez Orozco chama esa cousa escandalosa) está en crise, en fase terminal. Baseada na explotación do traballo produtivo, a expropiación do traballo reprodutivo e a expoliación planetaria, segue buscando a acumulación permanente, e lévanos ao abismo, onde están a sumar todas as crises xeradas polo propio capitalismo: crise salvaxe de desigualdade e traballo precario mal pago; crise de coidados e reprodución; crise migratoria e violencia racializada; crise ecolóxica (quecemento global, multiplicación das especies e o autoritarismo).

Neste contexto, o Goberno Vasco ha feito unhas declaracións como "as industrias armamentísticas e militares vanse a desenvolver moitísimo nos próximos anos (...) temos moita sorte porque en Euskadi temos industrias que traballan moito neste ámbito… creo que é unha oportunidade para novos produtos". Aínda por riba, o novo plan industrial foi encargado á consultora Zabala Innovation, con conexións directas no sector da industria militar. Entre quen apostan por aproveitar as oportunidades de negocio que se xeran e por aumentar a riqueza (entendida como acumulación de capital) está o Goberno Vasco, máis aló de que isto lévenos ao abismo antes mencionado.

Con todo iso, as autoridades vascas lévannos ao abismo, a pesar de que, ao final, estalan de verdade esa guerra que utilizan para asustarnos e aceptar os seus desexos. Iso é o que supón rearmar e rodearse de lobbys armamentistas, xa que para eles o risco de guerra non é un problema, senón un gran negocio.

Pois, na nosa opinión, ese é precisamente o contexto que hai que ter en conta antes de abordar o debate. Quen apostamos por transformar a realidade deberiamos de aí á hora de propor iniciativas para que os lobbies militares e os seus tambores de guerra non nos rouben a oportunidade de ter un futuro. Así pois, a proposta dos antimilitaristas é traballar en auzolan ata que a industria militar convértase nunha produción civil de beneficio social, para que Euskal Herria cuestione o sistema produtivo e néguese a fabricar armas de guerra.