O político no Vaticano. Quen se namora de secuencias e tramas deste tipo de segredos gozará con Conclave.
O papa morreu por sorpresa e ao seu protagonista, o cardeal Lawrence, tocoulle organizar o conclave. Tres meses máis tarde, máis dun centenar de cardeais daranse cita no Vaticano, coma se estivesen nunhas colonias, sen comunicación externa. Entre as catro paredes, todo...
Os cardeais reunidos no Vaticano terán que votar entre eles para decidir quen será o próximo Papa. Basicamente, as reunións terán a forma dun parlamento ou hemiciclo: hai catro candidatos, cada un deles cunhas características claramente diferenciadoras, e un deles deberá facerse coa maioría mediante votación anónima. Klaro, aquí vén xextra: un é máis liberal, outro máis conservador; este ten unhas actitudes homófobas e el máis racista; crearanse bandos, alianzas... Trucos e intrigas, documentos secretos doutro e acontecementos do pasado... Ao final, o relato será interesante.
Unha película entretida e vistosa, especialmente para os amantes deste tipo de calotas e vestimentas. E, ao mesmo tempo, os planos contrapesados e escuros adáptanse ben á película, para dar ambiente aos espazos case buxán e fríos do Vaticano. Todas e cada unha das escenas terán lugar no edificio Santa Marta, propiedade do Papa.
Talvez sexa ao ver a película, mesmo cristiáns quejumbrosos. Cun humor puntual e amable –para achegar aos ateos votantes/espectadores?–, especialmente a partir do ecuador da película, o director púxose a rir con algunhas conversacións de personaxes, polo menos xente do Teatro Principal. Sen dúbida, algunhas saídas de humor foron elegantes.
Conclave compite na Sección Oficial. Terao difícil, pero se imporá no segundo plano, entre esas películas que se van e quedan no esquecemento, aí si. Ou o imos a destacar.
[Na Sección Oficial, outra película ofrecida o primeiro día foi Emmanuelle. Crítica desta película, aquí]
Bound in Heaven
Dirección: Xin Huo
País: Chinesa
Duración: 109 minutos
Estrea: Non implantado
Fuxir da morte, cara a adiante. O home que sofre unha enfermidade terminal farao así, xunto ao seu amante, amigo e compañeiro de viaxe. Unha película dura pero positiva,... [+]
O noveno e último día, nun Festival especial que me vai a lembrar con moito agarimo. Deixando dúas películas arriscadas para o último día, estou a escribir esta primeira crónica coa música dun bar, porque non me gustou nada a película que vin antes.
Vin a Ulysses no... [+]
E iso onte era sábado e non domingo. Custoulle traballo aclarar o día, porque había moita menos xente na rúa e non había présa. Algúns se achegaron pronto ao Kursaal e ao Teatro Vitoria Eugenia, onde proxectaron a película de clausura da noite, We Live in Time, e... [+]
A gasteiztarra Patricia López de Arnaiz fíxose co Goya ao mellor actor principal no 72 Festival de San Sebastián. No Zinemaldia, polo seu traballo na película 'Os escintileos', dirixida por Pilar Palomero.
A película está baseada na primeira narración do libro 'Bihotz... [+]
Nunca choro con películas. Vin películas duras, historias tristes, cheas de morte, que mostran o peor do ser humano, sen pedir perdón. Vin películas bonitas, elegantes, monumentais, que falan de milagres, profundas. E, con todo, non choro coas películas. Os que nos custa... [+]
Aínda que fóra do concurso da Cuncha de Ouro e outros premios, na Sección Oficial estréanse outros traballos –normalmente– bos. En concreto, son dezaseis os que compiten e 22 cintas –vinte películas e dúas teleseries- están en proxección.
Unha das series que vimos... [+]
Cando fixen o calendario do Festival, a primeira película que elixín foi Parthenope. Sen saber de que se trataba, antes de ler a sinopsis, sabía que tiña que vela, porque era do director Paolo Sorrentino. O meu compañeiro e amigo de piso sempre me di que son un... [+]
O mércores estivo en Donostia-San Sebastián a grego Costa-Gavras, coas súas 91 anos, presentando a súa nova obra e dándolle o nivel con Le dernier souffle; e o xoves o británico Mike Leigh, cun elegante bastón negro e unha equipaxe de 81 anos.
Novos vellos? Non. E non... [+]
As dinámicas familiares que foron empeorando durante demasiado tempo tenden a cronificarse e non poden curarse facilmente. Na longametraxe escrita e dirixida por Sandra Romero, Por onde pasa o silencio (O lugar que pasa o silencio), Antonio (Antonio Araque) volve a Écija... [+]
Hai, ás veces, a sensación de que todo está atado. Poderase ver de todo, mesmo na Sección Oficial, sempre baixo un marco. Vimos algúns toques de humor, dramas llorantes, suspenses, documentais, incluso unha película de terror –que analizaremos ao final desta... [+]
O 28 de xuño deste ano estreouse Casa en Flames (Etxea Sutan), unha comedia dramática dirixida por Dani da Orde. Díxenlle que pensaba velo un mes antes do festival, cando estaba a falar cun amigo, e el recomendoumo. Aínda que non sempre coincidimos, o amigo é moi... [+]
Sempre dentro dun marco, pero estamos a ver de todo na Sección Oficial do Festival. E iso, en verdade, agradécese. Hai unha gran diferenza entre as decenas de “olé os teus ovos” da película deste toureiro e os infinitos silencios de On Falling.
Tal e como lemos nas... [+]