Sempre levo unha cámara encima, sen unha funda no bolso para sacala baixo calquera pretexto. Pasei o último ano fotografándoo todo, na medida en que a miña leitmotiv académico e político non ten tempo libre, coma se na frenesí salvaxe algo se quedou inmortalizado. Foi un exercicio de acumulación, para que non se nos esqueza da época na que todo se nos escapa. Así, quizá poida lembrar que é o que cambiou. Parece unha afección usar un cartón SD como caixa e con isto vén a frase máis habitual dos meus amigos: “Pasaches fotos?”.

Si tivese que facer unha clasificación, o que fotografo é que os meus amigos (xeralmente eu detrás da cámara e grandes grupos descoñecidos pola noite), a viaxe de autobús pola xanela e o paseo polas patas, os recunchos das rúas en proceso de descomposición e, sobre todo, todas as imaxes que non fotografei; este verán foi o exemplo maioritario. Cada vez acumúlanlleme máis fotos que non saquei, e todas as fotos frustradas lévomas a casa. A falta destas imaxes, cumpro co que non podo mostrarme coa miña pequena mirada. Título deste álbum de fotos buxán: Partidarios da restitución da primeira abolida.

Adóitase dicir que un verán pode cambialo todo. E así, comprendín que no verán o noso tempo non descansa, e que estou de vacacións, que para setembro esta normalidade, aínda e reaccionaria, toma forza. Levanteime tarde, comín, funme á cama tarde, pero me imaxino con detalle, antes de que sexa tarde, todo o que non se fotografou:

Cada vez hai máis policías traballando, no café, en casa, aos que saúdo desde as cámaras da rúa.

Cunha falsa pistola tentamos tirar aos magrebís en Alderdi Eder, nunha parede de fondo, “fose os mouros”, inseguridade democrática.

Seguro que hai antiocupas na rede, desaloxos na rúa e fascistas por medio.

Violar aos palestinos é un tema olímpico, as medallas de Israel en televisión, os sobrantes humanos expulsados do río Sena.

Un salario en alugueres, a miña fianza caseira, un VT na periferia.

Nos podcasts os empresarios son os portavoces dos mozos traballadores.

TicketBai sen txosnas, UPN sen txosnas, MS sen txosnas.

Unha ofensiva actúa con total impunidade, o que sustenta na sociedade este sentido común transformado. Para que miremos de fronte á crise, o que toca é escribir. Si ao fotografar podo gañar o control sobre o que vai sen dicir, o odio na rúa e diante dos meus cámaras.

[Faltan algúns caracteres para acceder ao mínimo, engadiu un exemplo á lista do non fotografados]