Nestas actuacións de Doka t’artea, foi a quenda dunha parella de casa: Nena Coyote eta Mozo Tornado. Koldo e Ursula tomaron o lugar para dar comezo ao concerto coa canción "hautsak" (cinza). Non é un concerto corrente nin para os músicos nin para o público, pero, polo menos, hoxe os músicos tocan desde o escenario (sempre respectando as medidas de seguridade) e non desde o sofá.

Trato de porme na pel dos músicos, a sala buxán, sen público diante… E a eles non o creo, pero a min xa me parece normal que termine unha canción e non escoite un aplauso.

Koldo tomou a palabra por primeira vez tras a canción de presentación e, ademais de dar as grazas, mostrou a súa satisfacción porque xa levan tempo tocando cos amplificadores. A seguinte canción vai dedicada á chamana que lles puxo o seu nome. Mentres tanto, no chat de YouTube, as mensaxes sucédense a “sua!”, “egurra!” e outras mensaxes de ánimo como o de Fermin Muguruza.

Non é fácil encher de música unha sala buxán, aínda máis difícil cando só hai dúas persoas sobre o escenario. A parella donostiarra non necesitou nin unha soa palabra para encher a sala virtual, xa que a forza das súas duras cancións instrumentais de poucas palabras foi suficiente para chegar ás nosas aulas.

Somos case 200 persoas mergulladas no ritmo de stoner alén da pantalla. “O venres perfecto, grazas!”, comenta outro no chat. Do mesmo xeito que naquel concerto, que tivo lugar unha semana despois do confinamento, a parella apareceu vestida da mesma maneira para ofrecer un concerto case privado de 40 minutos de duración, que reuniu unha decena de cancións no Doka.

Koldo comentou que a actuación está a piques de terminar, que si se quere, pódese facer unha achega vía Bizum, que quen quere dar soporte económico ten como facelo. E eu pareime a pensar si algunha vez vaise a normalizar esta profesión e non hai que estar a pedir “axuda” en todo momento. Ben...

Deron as grazas de novo e aproveitaron para despedir ao público (cámaras, técnicos...) que se atopaba na sala, ofrecendo a súa última canción, pensando que a seguinte será en condicións “máis normais”, coa sala chea e os escenarios fronte a fronte. A ver…

Fotos: Josetxo Pérez