Macron fixo a súa rolda de prensa o 12 de xuño para facer unha lectura das eleccións ao Parlamento. Sobre todo tivo o momento de repetir que o extremo dereito e o extremo esquerdo son ambos os lanjeros exactamente iguais. Aínda que criticou unha e outra, abriu ideas de encanto dos extremistas da dereita: máis seguridade e intimidación, menos migración e unha autocrítica de non escoitar bastante a queixa dos cidadáns. Porque sabe que para pasar á segunda volta das votacións e para triunfar nela será imprescindible o voto dos da dereita. E si na segunda volta ten o RN enfronte, aos da esquerda que os insultou daralles un argumento fácil de cortar o camiño ao extremo dereito. En canto á fronte Popular da esquerda, porque se trata dunha "alianza vergoñosa" entre "os que están en desacordo para todo e os que non poden chegar a acordos": "antisemitismo", "comunitarismo", "abandono", "antiparlamentarismo" son para Macron o que significa a Fronte Popular.
En Anarte, a esquerda conseguiu unha unidade que parecía inimaxinable até a noite electoral europea. É un exercicio verdadeiramente difícil, porque as súas opinións e posturas son fortes, teñen fame de poder e de poder no camiño, obstaculizan. O fascista levou o risco real de chegar ao poder a priorizar o consenso. Foron os primeiros desapiadados de fin de semana, pero se foron superando –de momento–. O 14 de xuño celebrouse unha rolda de prensa na antípoda de Macronena, colorida, multitudinaria e chea de compromiso para o cambio: "Imos cambiar vidas" e "imos substituír o medo con esperanza, imos substituír a sideración pola construción". En total acordáronse unhas 150 medidas, mesmo sobre as guerras palestinas e ucraínas que a dereita esperaba beneficiarse. Din que é a fronte que queren levar cos cidadáns, tamén o goberno, e como mostra diso foi o compromiso dun militante de Greenpeace e dun traballador sindicalista que acaba de perder o seu traballo polo peche da empresa.
O cambio profundo é que un dos tres candidatos a Ipar Euskal Herria pertenza á coalición abertzale EH Bai. Peio Dufau será o candidato da sexta circunscrición e Alain Iriart o vogal quinto suplente. É sabido que na esquerda francesa tamén o jacobinismo e a falta de consideración real das reivindicacións dos nacionalistas e vascófilos son habituais. Sobre todo en París. Por iso é especialmente significativa a elección de situar a EH Bai aí. Si, ante o perigo real do extremo dereito, a esquerda compórtase con responsabilidade e sensatez, e hai que destacar.
Pasaron tres meses desde as eleccións ao Parlamento francés. Era o 7 de xullo e para sorpresa de todos saíu gañando a Nova Fronte Popular da esquerda, o FHB. Co obxectivo de cortar o camiño á extrema dereita que resultou vencedora na primeira volta, na segunda volta os... [+]
O sol levantouse por cuarta vez na zona asediada das festas de Baiona e creo que neste País Vasco do setentrión respiramos mellor, sobre todo porque o noso tres deputados son da Nova Fronte Popular e relegamos ao terceiro posto á onda negra e caca. Con todo, dúas cousas: 1... [+]
Un estudante díxome unha vez que estudabamos un texto: “O personaxe está enfermo: o pensamento móvese na súa cabeza”. Obviamente, con esta frase, expresou mal o comentario que tiña na mente, é dicir, que a imbecilidad do personaxe notábase nas súas continuas... [+]
Ás 20:00 horas saíron os primeiros datos, que sorprenderon en xeral: O RN de extrema dereita que antes situaban todas as sondaxes foi terceiro e a Nova Fronte Popular de esquerda FHB. O RN, que se vía na maioría ou na maioría absoluta, foi unha labazada para a Unión... [+]
