Hoxe conseguín saír de casa. Onte non. E non estou seguro de que mañá o conseguirei. Confineime ao principio do confinamento. Unha das mostras máis agresivas de ansiedade, a despersonalización, sentín violentamente mentres baixaba o can unha noite.

Subín a fume de carozo á miña casa, deiteime á beira do meu irmán, e cos meus pensamentos estaba metido nunha discusión a vida ou morte. Cando sente a despersonalización, case sempre hai un pensamento: tolemia ou tolemia.

Por definilo, cando, sen ser consciente, sufrimos niveis de ansiedade moi altos, podemos sentirnos estraños, como un dobre noso, coma se vísemos desde fóra o que somos, ou mesmo chegar a sentirnos alleos a nós mesmos ou aos que nos rodean nalgúns momentos: iso é a despersonalización.

Despois de sentir isto, creo que é xusto pór en cuestión a saúde mental de cada un. Aí comeza a guerra. Eu e os meus pensamentos. Cando empezamos a vivir o medo a reaparecer ese síntoma intolerable que supostamente se nos produciu sen precedentes. E aí comeza o desequilibrio cando pomos o foco na despersonalización. Entón empezamos a evitalo todo, fuxindo de todo, “para que volva aparecer ese síntoma, non pode ser en público, non pode estar a traballar, eu teño que estar en casa para cando chegue a despersonalización”.

A despersonalización non é algo aleatorio. A mala xestión das nosas emocións pode influír niso. Pode deberse á incerteza das nosas relacións persoais. E así unha longa lista. Estes son os que temos que pór en cuestión, e non a despersonalización. Debemos entender que os síntomas nos protexen, aínda que temos moito medo. Os síntomas son un sinal de que se nos está facendo algo demasiado pesado. Sálvannos a vida.

Si comparamos unha enfermidade física, o síntoma podería ser unha febre, e a febre é preocupante, pero ninguén dúbida de que hai que buscar o que está detrás da febre, por exemplo, unha infección. No campo da saúde mental, a despersonalización sería a febre e a infección, unha relación insana, un duelo imperfecto, etc.

Eu estou a buscar a miña propia “infección” e suponme unha terapia semanal. Cada semana supón liberarme do meu corazón cun profesional cun vínculo terapéutico moi bonito, nomear aos meus demos amodo e entre bágoas, enumerar todo o que non quero ver en min, lembrar o que quería ser e o que non chegou, traer ao corazón o baleiro da miña nai que me falta unha e outra vez. Para min a terapia é aceptar, envorcar e encher de amor todo o que dixen e moitas cousas que me avergoñan e énchenme de culpa.