Non son un profesional da educación, senón un pai. Non atopei máis información na rede e quizá poida dicir algún punto equivocado, por iso agradecerei as correccións nos comentarios.

Aula de Diversidade ou "Divertsi" (Diversidade Hitzetik) é unha sala especial que se ofrece en varios centros de Educación Secundaria Obrigatoria (ESO). O obxectivo desta aula especial é facer un seguimento máis directo ao alumnado con dificultades para obter o título da ESO.

Estas dificultades poden ter unha orixe moi diferente: estudantes que estiveron enfermos durante moito tempo, que chegaron doutros países, que teñen algunha dificultade para aprender... pode haber cousas na orixe. De aí o nome: Sala de Diversidade. Con todo, tamén se fai unha selección para entrar nesta liña e un dos factores principais é a motivación para o traballo.

Nesta clase as clases son impartidas principalmente por dous profesores, un con letras (eúscaro, castelán, sociedade...) e o outro con ciencias (mate, física/química, bio/geo...). Outras materias (inglés, ximnasia, etc.) cada un deles ten o seu mestre, que é o que dá na liña ordinaria.

A diversidade é un ciclo de dous anos e non pódese repetir, e adoita haber unha nota global en cada bloque.

O número de alumnos na aula de diversidade é menor (12-15) e o profesorado pode realizar un traballo máis personalizado. Os exames teñen menos peso e máis as presentacións na aula, o traballo en equipo e a actividade diaria, xa que o profesor segue moi ben o esforzo diario dos alumnos.

Aínda que a cousa non me quedou do todo clara, en principio as notas dos alumnos soportan unha ponderación e non poden ser superiores a un punto, coa aparencia de que non se lles pode dar unha vantaxe cos alumnos da liña ordinaria. Aínda que pareza un oasis, neste punto non se valora tanto o esforzo dos alumnos, e preséntallenos unha ditadura de resultados ineludible.

Pero merece a pena. Queriamos unha escola diversa, que poña o foco no esforzo e non tanto nos resultados, cun número limitado de alumnos e alumnas, que teña en conta as peculiaridades de cada alumno e alumna, que potencie as relacións entre os alumnos e o traballo en equipo... e todo iso está na aula de diversidade. Engadir efectos secundarios:

• Os alumnos non se avergoñan do seu nivel, falan libremente e sen medo a equivocarse en clase.
• Cada un ten as dificultades por unha banda e están dispostos a axudarse mutuamente e ninguén ri ou se burla del.
• Exterioriza as capacidades de cada alumno e alumna, o que axuda moito na súa autoestima. Os alumnos que até entón tiñan un concepto insuficiente de si mesmos danse conta de que son capaces de axudar aos demais.

Hai un pouco de envexa ou celo nalgúns casos doutros alumnos e pais, xa que para estes alumnos as cousas poden ser máis fáciles. Eu diría o contrario, porque vin o traballo que fixeron e o esforzo que fixeron.

Á fin e ao cabo , non queriamos valorar o esforzo en lugar de coñecelo? Que pretendemos facer cos alumnos con dificultades, integrarnos no pelotón ou deixalo ao carón? Non é esta metodoloxía o que nos gustaría a todos na escola pública? Podemos impulsar entre todos este modelo en lugar de macro-centros e aulas masificadas?

Por último, o noso máis sincero agradecemento a Virginia, Irene e Gorka, do centro Eibar BHI, por pór a súa humanidade por encima da rixidez do sistema. Grazas de todo corazón polo voso traballo.

Tomamos esta noticia da URL 0 e trouxémola a ARGIA grazas a licénciaa CC-by-SA.