Esta situación non é nova. Durante anos non fixeron máis que adaptar toda a arquitectura de excepción que vén da época do franquismo. Pero seguiu sendo excepcional, seguiu vulnerando os dereitos civís e políticos de todos, e mantivo o obxectivo de silenciar as disidencias. Moldeáronse polos seus intereses. Así coñecemos as lexislacións antiterroristas, a incomunicación, a tortura, o peche dos medios…

Pasaron seis anos desde que ETA abandonou as armas e as únicas violencias políticas organizadas explícitas que vivimos en Euskal Herria durante estes anos foron as do Estado ou as das diferentes administracións. Con todo, mantéñense as antigas leis de excepción, xunto coas novas. Como a Lei mordaza ou a reforma do novo código penal.

Dependendo da situación, aplícannos a represión en branco ou negro. Aí está o caso dos mozos de Altsasu, no negro; e con el, a represión branca, as multas, para castigar a solidariedade con eles.

Nesta situación non podemos conformarnos coa inaplicación ou flexibilización dos medios desenvolvidos para establecer políticas de excepción durante os anos de conflito armado. Todas elas deben desaparecer do ordenamento xurídico. E todas as necesarias para o seu mantemento.

Si queremos que se respecten os dereitos civís e políticos, debemos loitar por iso. Ainara, Aritz, Adur, Jokin, Iñaki, Oihan, Julen, Jon Ander, Aratz, Nahia e Aitor LIBRE.

Para iso, debemos organizar unha loita que confunda adecuadamente e de forma masiva diversos compoñentes. A dor e a rabia que nos produce esta situación, o compromiso, a imaxinación, a tenrura cos procesados, a firmeza ante os agresores, o amplo apoio da sociedade, a desobediencia, o humor… Eses poden ser algúns dos ingredientes, pero tamén poden haber máis.

Imos loitar polos mozos de Altsasu, imos loitar polos dereitos civís e políticos de todos!

Imos encher Pamplona o 14 de Abril!