Henry Kissinger morreu e publicáronse desde hai tempo, diría, notas de morte escritas. Tamén é comprensible no caso de alguén que tiña máis de cen anos. Pero a escasa atención que se lles fixo nestas reflexións dos últimos tempos (Ucraína, China, Gaza...; elemento que interveu até dar o último suspiro) indica que inxerimos bastantes pratos recalentados.

Con todo, foi máis rechamante o predominio non só do rexeitamento, senón tamén dos pratos de ferradura. Aqueles que querían mostrar un pouco de respecto, quedáronse en gran medida “si pero”. E os amigos recoñecidos, ao parecer, preferiron tunear o seu funcionamento e o seu pensamento con entusiasmo, que defender o auténtico Kissinger. O máis rechamante quizais sexa o da actual administración de Bide, que estaba obrigada por protocolo polo menos ao defunto, que no caso da Casa Branca quedouse curta, fría, e en Blink, ao secretario de Estado foille a graxa das mans. En ambos os casos, porque había demasiados resentimentos, eu creo.

Esta rabia sería comprensible, sobre todo entre América Latina e os que temos proximidade con aquela parte do mundo, xa que os que Kissinger fixo/fomentou/autorizou alí non foron tose de media noite de cabra. Pola contra, a súa morte fraguou menos as desmasías de Kissinger no Sur de Asia (Vietnam, Cambodia, Bangladesh) e a súa repercusión foi maior que a irritación dos aldeáns.

É excepcional, por suposto, o saúdo cordial que lle brindaron o poder chinés e os medios de comunicación oficiais, á conta da inimizade dos demais. Pero isto tampouco ten nada sorprendente: O poder chinés ha sabido moi ben os puntos de vista de Kissinger para o establishment das relacións exteriores da EE.UU. e, en xeral, nunha actitude agresiva que hoxe é un consenso bilateral sobre China de Washington. E diso aprovéitase... Coa entusiasta colaboración do propio Kissinger, tal e como o demostrou a viaxe de xullo. Porque sempre foi así. E iso mesmo explica que a súa morte produza tan poucas bágoas.

Pero a saliva tamén é inútil. Kissinger foi un personaxe que non perdeu nin un minuto de branqueo ou de embelecemento da súa memoria. “Os países non teñen amigos, só teñen intereses”, convencidos firmemente, o seu país de adopción e a principal potencia do mundo que traballou con intención e sabedoría. Sen ningún tipo de sentimento.

Alguén lle chamaría mercenario. E quizais el considerouno un eloxio.