No programa Boulevard de Radio Euskadi entrevistaron a Emilio Aperribai e á súa filla Mónica, que sobreviviu o bombardeo de Gernika. Aperribai relatou que, cando comezou o bombardeo, o seu pai e o seu irmán entraron nun refuxio próximo á fábrica de armas e a súa nai, co seu pequeno Emilio, de oito meses, saíu correndo pola estrada de Foruardán.

Aperribai relatou a terrible ruta que tivo que facer a súa nai: os avións alemáns non paraban de disparar bombas e metralletas e a súa nai escondíase detrás das árbores en canto vía un avión, "e ouvía o asubío das balas que pasaba ao seu lado. Os avións ían tan preto da terra, que a miña nai me contaba que vía os sorrisos dos pilotos alemáns. A súa nai viu unha camioneta na estrada e pensou en esconderse debaixo dela. A nai e o fillo dirixíronse cara alí e, cinco metros antes de chegar, unha bomba fixo estalar a camioneta.

Nai e fillo chegaron a Forua. Despois de tres horas de bombardeo, a nai decidiu subir co seu fillo a Lumo. Xa era case de noite e o seu fillo camiñou en brazos a unha distancia de dous quilómetros. Ás doce da noite, a familia volveu reunirse no caserío de Lumo. De feito, este caserío era o máis coñecido: o dos leiteiros que lles traían leite a casa.

Aperribai explica que a mala sorte do seu pai e do seu irmán que quedaron no refuxio foi peor: "Este agocho estaba cheo. Era moi alto e estaban todos tombados un sobre outro. E o sacerdote, de pé, rezando. O pai non se atopaba cómodo e afastouse co seu fillo un quince metros, dentro do refuxio, para quedar máis tranquilo. Unha bomba cruzou o muro de formigón na zona na que se atopaban, causando a morte de 8 a 10 persoas. O meu pai, cubrindo ao meu irmán, queimouse as costas. E o meu irmán vive aínda, é dous anos maior que eu, e aínda a ten na cabeza rota, a metralla que lle saltou á cabeza. Tras pasar dous días no caserío dos coñecidos de Lumo, trasladáronse á Rioxa, onde foron recibidos pola familia do seu pai. A filla Mónica explicou que tiveron que empezar de cero nA Rioxa e que perderon o eúscaro, aínda que falaban en Gernika, xa que nA Rioxa non se facía e desde entón prohibiuse. A familia regresou a Bilbao en 1953.

Chamamento ao Goberno español para que pida perdón

Emilio Aperribai subliñou que en 1997 o presidente alemán, Roman Herzog, pediu oficialmente perdón en nome dos alemáns, "e na mesma lóxica, o Goberno español debería pedir perdón".

Monika Aperribai explica: "Pedimos un xesto de recoñecemento. Condenar aqueles feitos. Trataríase dun alivio para as vítimas que se foron e para as que aínda seguen con vida. Eles, como socialistas, sufriron grandes danos. Tamén eles tiveron que exiliarse e foron pisados. Por iso facemos un chamamento ao goberno para que actúe con empatía e valentía. Que recoñezan que iso sucedeu e que tomen como exemplo o que fixo o presidente de Alemaña. Sexan gobernos do PSOE ou do pp, as xeracións actuais non teñen nada que ver cos gobernos de Franco daquela época. Lávanse as mans e din que iso é pasado. Pero o pasado pódese perdoar, pero non hai que esquecelo. A única maneira de avanzar é recoñecendo o que sucedeu. E non é o pasado, os que viven aínda teñen moi presente aquilo que sucedeu".