E iso onte era sábado e non domingo. Custoulle traballo aclarar o día, porque había moita menos xente na rúa e non había présa. Algúns se achegaron pronto ao Kursaal e ao Teatro Vitoria Eugenia, onde proxectaron a película de clausura da noite, We Live in Time, e... [+]

O noveno e último día, nun Festival especial que me vai a lembrar con moito agarimo. Deixando dúas películas arriscadas para o último día, estou a escribir esta primeira crónica coa música dun bar, porque non me gustou nada a película que vin antes.

Vin a Ulysses no... [+]

Nunca choro con películas. Vin películas duras, historias tristes, cheas de morte, que mostran o peor do ser humano, sen pedir perdón. Vin películas bonitas, elegantes, monumentais, que falan de milagres, profundas. E, con todo, non choro coas películas. Os que nos custa... [+]

Aínda que fóra do concurso da Cuncha de Ouro e outros premios, na Sección Oficial estréanse outros traballos –normalmente– bos. En concreto, son dezaseis os que compiten e 22 cintas –vinte películas e dúas teleseries- están en proxección.

Unha das series que vimos... [+]

Cando fixen o calendario do Festival, a primeira película que elixín foi Parthenope. Sen saber de que se trataba, antes de ler a sinopsis, sabía que tiña que vela, porque era do director Paolo Sorrentino. O meu compañeiro e amigo de piso sempre me di que son un... [+]

O mércores estivo en Donostia-San Sebastián a grego Costa-Gavras, coas súas 91 anos, presentando a súa nova obra e dándolle o nivel con Le dernier souffle; e o xoves o británico Mike Leigh, cun elegante bastón negro e unha equipaxe de 81 anos.

Novos vellos? Non. E non... [+]

As dinámicas familiares que foron empeorando durante demasiado tempo tenden a cronificarse e non poden curarse facilmente. Na longametraxe escrita e dirixida por Sandra Romero, Por onde pasa o silencio (O lugar que pasa o silencio), Antonio (Antonio Araque) volve a Écija... [+]

Hai, ás veces, a sensación de que todo está atado. Poderase ver de todo, mesmo na Sección Oficial, sempre baixo un marco. Vimos algúns toques de humor, dramas llorantes, suspenses, documentais, incluso unha película de terror –que analizaremos ao final desta... [+]

O 28 de xuño deste ano estreouse Casa en Flames (Etxea Sutan), unha comedia dramática dirixida por Dani da Orde. Díxenlle que pensaba velo un mes antes do festival, cando estaba a falar cun amigo, e el recomendoumo. Aínda que non sempre coincidimos, o amigo é moi... [+]

Sempre dentro dun marco, pero estamos a ver de todo na Sección Oficial do Festival. E iso, en verdade, agradécese. Hai unha gran diferenza entre as decenas de “olé os teus ovos” da película deste toureiro e os infinitos silencios de On Falling.

Tal e como lemos nas... [+]

O luns pola tarde xa tiña planificados dous documentais realizados en Euskal Herria. Non son especialmente afeccionado aos documentais, pero o Zinemaldia adoita ser unha boa oportunidade para deixar de lado os hábitos e as tradicións. Decidinme pola Réplica de Pello... [+]

O pode suxerir o titular, pero non, non vimos O Hoyo 2. Senón The End (Final). A película de Joshua Oppenheimer desenvólvese ao redor dun búnker de luxo. O director da película debuta na longametraxe, tras unha frutífera traxectoria cos dous documentais que lle preceden... [+]

Os domingos pola mañá no Zinemaldia non fallan, salvo nas madrugadas nas que a choiva non cesou. E estaba dado, pero os prognósticos non se cumpriron, por enésima vez, este mes de setembro.

As madrugadas como as de onte non fallan, porque a dous metros de distancia... [+]