Desde hai tempo intuíase que o grupo teatral púxose en marcha na súa totalidade, de maneira que axiña que como o Movemento de Liberación Nacional Vasco foi eliminado e Sortu aprobou a lei de partidos, entrou no club dos “txintxos”, co que rompeu a vinculación do dinámica político-militar, a loita popular, a loita social e a loita obreira coa loita institucional. Finalmente, a rede EH Bildu abandona todas as formas de loita e decide integrarse no sistema para sempre, ao máis puro estilo do reformismo e da pequena burguesía, é dicir, dentro dun sistema que nos ocupa e oprímenos a través de circos institucionais, económicos, represivos, mediáticos.

Farémolo claro e o máis breve posible: alguén pensa para que serve o noso voto se cada vez que quedan fóra da invitación da patronal enfádanse? Entón, que farán para recibir a súa invitación? Quen cría que ían render homenaxe aos membros dos grupos represivos, esquecendo os centos de caídos na loita pola independencia e o socialismo? Que significa un acordo asinado por EH Bildu con todo o parlamento español, no que as forzas de “seguridade” españolas aparecen como garantes de “a nosa democracia” e de “a nosa constitución española”? Por que, despois de gañar as eleccións democráticas de modelo no EBB, felicitaron ao presidente Trump? Por que agora aceptamos, aínda que ao principio se manifestou o contrario, a construción de pistas para vehículos en zonas únicas do noso territorio? Alguén pode dar máis explicacións que a entrega ou a violación á soberanía española pola desaparición de Udalbiltza? Alguén pode dar explicacións sobre a desaparición de ESAIT?

Por que este tipo de políticas inclusivas… a unilateralidad ou a horizontalidad e a diversidade son, en definitiva, manobras de reactivación e dependencia do capital. Ata os cumios estamos. O mesmo ocorre cos temas posibles e imposibles, porque todo o posible é o que interesa ao sistema e viceversa. Que casualidade! É suficiente, utilizan os argumentos da pequena burguesía para ocultar a loita de clases. Así mesmo, utilizan bandeiras amarelas para ocultar as guerras imperialistas.

Alguén pensa que EH Bildu defenderá á clase traballadora vasca até o final, ou Podemos/Podemos coas hipotecas dos chalés das direccións? Alguén pensa que aceptando a división de Euskal Herria, tal e como se recolle no preámbulo do novo estatuto asinado por EH Bildu e PNV, pódese asinar un acordo positivo? Confía alguén do noso país no PNV, fóra das súas estruturas ou dun número determinado de afiliados (mesmo da dereita española)? Si non se pode confiar no PNV, por que mentiron mil veces e unha máis? Por que está a sorrir Sortu pensando que pillou ao PNV co preámbulo do Estatuto? Hai moitos anos algún necio podería pensar que EH Bildu enganou á burguesía do PNV, pero a verdade é que esa firma e outros indicios demostran que teñen ganas de gobernar con eles e como eles, coa burguesía vasco-española e co capital.

Como é posible que un militante de calquera sector do pobo fíese do que destruíu o movemento popular, é dicir, o movemento veciñal, o movemento obreiro (que moitos deixaron na Unidade de Coidados Intensivos), o movemento social, o movemento estudantil ou os movementos que actúan na denuncia e a solidariedade internacionalista? O capital destruíu o que quixo pero non puido durante decenas de anos. Pode confiar alguén cun punto de vista revolucionario nestes novos veciños do sistema?

A crise chegou para quedar e cuns indicadores moi preocupantes; as políticas e medidas adoptadas pola potencia imperialista de América do Norte sobre os aranceis e o profundo buraco da débeda pública de moitos millóns. O espolio permanente do mundo en guerras de deseño como Haifa, Riad, Londres, Berlín, París ou Washington. Destrución das infraestruturas e culturas dos países soberanos. Fame, cólera, desesperación e odio cara a Occidente (o tempo diranos até onde pode chegar), e desgraciadamente aínda estamos nos comezos. Si comparámonos co que nos vén, as bandeiras amarelas non son máis que un chiste. Todo isto para todos, porque no noso caso, cunha excepción, vivimos nun país capitalista, polo que moitos de nós aínda temos recursos suficientes para sobrevivir. Non temos intención de ofender a ninguén polas bandeiras amarelas, pero son parte da ocultación e da prolongación das guerras imperialistas.

Cando a solidariedade se converte nunha elección entre o noso pan ou o seu pan, que faremos? Non é un discurso populista ou fascista. Só pódese evitar a competencia do pan dunha maneira: fagamos a revolución social vasca (entre outras) e pomos fin ás guerras imperialistas e as súas consecuencias, como a migración, a fame, a cólera, a ignorancia ou a imposición da cultura judeo-cristiá. Non hai máis remedio que a conquista do poder revolucionario por parte da clase obreira, dos de abaixo e dos aliados, aquí e alá. Non esquezas que o Estado español e o País Vasco continúan enviando bombas e equipamento militar a asasinos recoñecidos, pero aquí non pasa nada grave que perturbe noso día a día.

Quen defenderá estes problemas estruturais e as súas solucións radicais nos concellos e deputacións? Ninguén reivindicará ou ofrecerá unha intervención a todos os niveis no medio produtivo, só porque ninguén fai esa formulación no ámbito institucional, porque quen así o fixeron foron rexeitados ou reciclados, e o que lles fallen non será deputado ou concelleiro.

Ao votar debemos ser conscientes de que, tal e como están as cousas de hoxe en día, convértesche nunha auténtica ferramenta do sistema ou non, e o teu voto será utilizado, ademais de que leva consigo unha dinámica de debate entre o posible e o imposible para perpetuar o sistema. Si non se cuestiona o propio voto, non temos unha formulación para resolver os problemas de raíz, polo que serán parches que o sistema capitalista e os longos brazos das súas institucións evitan dunha ou outra maneira. Non esquezamos que o capital ten moitos medios de intimidación para permanecer inmóbil en todos os ámbitos da vida cotiá.

Algúns portavoces de EH Bildu manifestaron publicamente que están dispostos a gobernar… si algo é sabido, que hai dentro desa dispoñibilidade? Pois, na nosa opinión, si fóra así, farían e farán o mesmo que calquera partido que estea no goberno ou no estado. Aínda que parecésemos que nunca se atreverían, fixeron centos de cousas e apenas pasou nada. Bo, algo pasa, pero algúns, ademais de non votar, estamos a debater aquí e alá sobre o que imos facer.

Por que dicimos que non pasa case nada? Pois ben, a pesar de que o capital e os medios de comunicación esconden parcialmente e con ambición, os que chegaron ao club do sistema a última hora están preocupados, e en especial EH Bildu. A xestión da entrada no sistema leva implícita a realización de concesións ao capital e a indefensión (especialmente á clase traballadora) dos traballadores de Euskal Herria, cuxas bases se preguntan si asimiláronas. En calquera caso, ademais de ser un indicio de que están dispostos a facer o que fixeron (só mencionamos algunhas cousas), e en que situación deixaron aos presos políticos vascos (saír así da vida ou putarse no cárcere), mostran o seu nivel ético e até onde queren chegar no mundo da política.

Xa non podemos dicir: “Non entendemos o que pasa”, “ETA saberá o que fixo, terá as súas razóns”… o mesmo do que fixo Sortu e o que está a facer… ou “eu non entendo nada e voume a quedar en casa…” Si, moi ben, pero que imos facer nos próximos anos? Como imos defender a nosa terra e aos nosos? Como imos canalizar o noso pobo? Ocupación ante desafiuzamentos? Aceptaremos traballar ou non en negro por non entrar na cota establecida polo capital? Até cando na seguinte situación? En canto recibamos a información e organicémola, comecemos a ocupala inmediatamente. Niso e en miles de temas non nos ofrecen outra solución. Cada vez máis persoas non chegan a final de mes, por tanto, non hai motivación suficiente para entrar en acción?

Alguén dirá que hai poucas alternativas. Outro pode pensar que non hai alternativa. Estiveron presentes, e foron coñecidos e postos en práctica no País Vasco, e en ocasións participaron un gran número de persoas nas pequenas e grandes asembleas de barrio, pobo ou obra. Nalgunha ocasión os problemas traballáronse en grupos e buscáronse solucións… É imprescindible actuar coordinadamente. Os brazos executivos, políticos e coercitivos do capital poden actuar ante calquera dinámica sectorial, pero terán maiores dificultades ante as loitas coordinado. Chamariamos aos pobos pequenos embriones de contrabando, de modo que non estariamos suxeitos a ningunha instancia oficial nin a ningún partido. Priorizaríanse os problemas concretos dos pobos ou barrios, coñeceríanse as circunstancias e decidiríase que se pode facer para facer fronte á cuestión e buscar solucións. Cremos que é unha idea útil. Por outra banda, é evidente que a confianza e a honestidade son imprescindibles para levar adiante esta cuestión, e, por suposto, hai que ser un traballo voluntario.

Por todo iso e por máis, facemos un chamamento á organización nos pobos, barrios ou centros de traballo e á abstención activa e pública. Basta, xa abonda de enganos! Non polo chal da serra! Non á burocracia de sindicatos e partidos que venderon as súas cabezas ao capital!

Facemos un chamamento a non deixar de informarnos, de coñecernos, de comunicarnos, de debater e de tomar decisións no esquecemento e no día a día, imprescindibles na nosa vida e cando veñan detrás de nós e nós as persoas que viven en precarias condicións lonxe de nós. Non hai nada imposible. Só se perde o que se abandona sen pelexar. Organización e loita. Pola independencia e o socialismo de Euskal Herria, sempre adiante.