O 6 de decembro é o día da votación da Constitución do Estado español, como é sabido. Esta Constitución regula moitas cuestións, pero no que respecta ás linguas, unha soa palabra basta con “deber” para manter e conservar a opresión secular no futuro. “O castelán é a lingua española do Estado. Todos os españois teñen o deber de coñecela e o dereito a usala”. E acabouse! Dereito de uso, pero coñecemento obrigatorio. Esta frase non é unha frase pura, un conxunto de letras escritas nas páxinas que o sosteñen todo. A filosofía desta frase empapou todo o corpo xurídico creado polo Estado español no último medio século, a política lingüística de todas as institucións, as sentenzas dos tribunais, e a práctica lingüística da maioría dos axentes políticos e doutra índole. Toda esta armadura mantivo firmemente a hexemonía do español e, en prexuízo diso, a subordinación do eúscaro (e do resto de linguas minoritarias do Estado). Tamén isto quedou atado e ben atado.

Tras esta frase, na Constitución recoñécense as demais linguas que dependen do Estado, pero na medida en que son linguas españolas (suponse). Dá igual que antes de crear o concepto “España” xa se falou aquí en eúscaro. A Constitución introduce a nosa lingua no saco da españolidad e só a través del recoñécenllenos algúns dereitos (pondo en xaque a posibilidade de utilizar o eúscaro). Os poderes do Estado entenden estes dereitos como unha doazón xenerosa que nos ofrecen, por tanto, subordinados ao status de prioridade do español.

Poderiamos facer unha reflexión similar ao que se di na Constitución do Estado francés: “A langue da République est le français”. E acabouse! Indícase a continuación: “Lles langues régionales apiennent au patrimoine da France”. Coma se fosen os estraños elementos decorativos de Francia, non as linguas propias dos pobos de orixe.

Ambos os sentimentos e actividades imperialistas e colonialistas. Para acabar cos pobos e as linguas nos que ambos están sometidos, nun inmenso supremacismo subordinado.

Despois de que esta persecución linguicida por parte dos estados español e francés levásenos á case desaparición do eúscaro no século XX, grazas ao enorme esforzo realizado polos vascófilos durante a última metade do século, conseguimos desenterrar o eúscaro e recuperamos parcialmente os territorios e funcións arrebatados. Pero o eúscaro non ten asegurado o futuro en absoluto. Nin o futuro nin o presente, porque o eúscaro non está normalizado e os vascos non podemos vivir integramente en eúscaro.

Para EHE as políticas lingüísticas e os marcos xurídicos actuais deron o que tiñan que dar e é o momento de dar o salto a outro marco xurídico. A EHE considera que a condición indispensable para poder afrontar con garantías mínimas os retos e ameazas que se están expondo no horizonte e construír un escudo que protexa aos vascos da continua imposición lingüística dos estados é adquirir a soberanía plena. É dicir, que, sen ningunha intervención externa, só en Euskal Herria temos que decidir que tipo de política lingüística queremos desenvolver aquí. Para iso, é imprescindible a consecución dunha República Independente do Eúscaro. Só así conseguiremos reconstruír a Euskal Herria euskaldun.

Ano tras ano os abertzales afirmamos que non temos nada que celebrar en días como o 6 de decembro. Pola contra, estes días foron días de mobilización, de reivindicación dos nosos dereitos. Para iso, Euskal Herrian Euskaraz convida tamén este ano a abertzales e euskaltzales. O 6 de decembro temos que encher as rúas de Durango para reivindicar unha República do Eúscaro que sexa euskaldun, libre e igualitaria.