Alguén diría que a selva amazónica é un bosque abandonado? Ou que as zonas protexidas de Costa Rica e Borneo están abandonadas? Declaramos parques naturais porque Pagoeta e Aiako Harria son bosques abandonados? En todas estas zonas atópase o bosque natural ou se está recuperando o bosque natural.

É o que nos está dicindo a Deputación de Gipuzkoa: Que as zonas en proceso de naturalización en Gipuzkoa son áreas abandonadas. O bosque é o noso ecosistema natural e, sen a intervención humana, o noso territorio tende a converterse nun bosque. Naturalizar, adquirir un carácter propio, abandonalo é, en palabras da nosa Deputación, porque o bosque que non é para a produción de madeira parece carecer de valor.

A Deputación non quere bosques, quere plantacións de árbores para a madeira. Non se pode ter unha visión máis productivista, non se pode mostrar unha visión máis devastadora do propio territorio. Quen reivindican a nosa patria, a nosa lingua e a nosa cultura, non queren os nosos bosques, non aman a biodiversidade que é propia de nós. “Hai xente que ao atravesar o bosque non ve máis que leña para facer lume”, escribiu o escritor Lev Tolstoi. Non lle faltaban razóns.

As plantacións de árbores non son bosques. Do mesmo xeito que todas as actividades que teñen por obxecto a explotación do medio natural, o sector da madeira tamén ten efectos negativos, e cando, como no noso, realízase de forma industrial, mediante monocultivo e con maquinaria pesada, deteriórase a propia fertilidade do solo e ponse en risco todo sistema de vida.

Máis que nunca, necesitamos bosques naturais, naturais. No limiar do cambio climático, tal e como demostrou esta pandemia, estamos condenados a vivir catástrofes biolóxicas e ecolóxicas imprevisibles si non evitamos a perda planetaria de biodiversidade e patrimonio natural. Así que benvidos sexan eses bosques abandonados.

Estes espazos que se están naturalizando están en mans de propietarios privados, segundo a Deputación, que están abandonados. Correspóndenos dar as grazas á sociedade pola súa negativa a obter un beneficio económico. A Administración debería premiar este feito beneficioso para o conxunto da sociedade: menos os impostos ligados á propiedade, pagando polos servizos dos ecosistemas que nos ofrecen estes espazos.

En canto ás zonas de dominio público, os Concellos e Deputacións deberían abandonar con prontitude devanditos terreos que non están en proceso de naturalización. A madeira non é hoxe riqueza para a sociedade. Necesitamos bosques naturais, incendios, secas… en xeral, zonas de alto valor ecolóxico que nos permitan facer fronte aos desastres naturais e esa é a vía que a Deputación denomina ‘abandono’.

Pedimos á Administración que busque formas de recompensar o abandono, que destine o diñeiro da cidadanía, a aqueles que renunciaron aos beneficios da madeira, a premiar os servizos ecosistémicos (aire e limpeza, paisaxe de calidade, alimentos, biodiversidade …) que favorezan a todos na recuperación dos bosques.

Con todo, si a súa elección é a produción de madeira, sabemos que o modelo ambiental intensivo baseado en monocultivo non é compatible coa conservación da biodiversidade e o patrimonio natural. A economía circular ou a bioeconomía baseada neste modelo de explotación non son opcións para afrontar o cambio climático ou a crise ecolóxica global. Por iso, esiximos á Administración que destine as subvencións á promoción dun modelo enerxético sostible que teña en conta os danos medioambientais.