Así o afirma o editorial da Banda Baixa do número 2 Omen: “A continuación é o mínimo deste Omen, o máximo é gañar a cota para dicir algo”. Gañamos a cota para dicir cada vez algo, agora fíxoo voso. Ou os nosos. Manifestamos as columnas coa esperanza de que teñan algo que dicir. Conseguimos o que nos pedía, pero agora, que dicir? Quizá preferimos escondernos dentro das catro paredes da nosa páxina web. Outra páxina aquí no buraco de Internet. Os dous mundos xa indivisibles, o cibernético e o real, non poden ser o refuxio un do outro. Por tanto, correspóndenos facer fronte a un mundo único.
Déronsenos os seguintes criterios: Unha columna, redonda e longa, ou de bordo afiado, pero finalmente unha columna. “2500-4000 caracteres”, os mesmos que escribimos algunha vez pero contados e medidos con lupa. “Non escribades poesía, si non é un caso excepcional, porque hai que entendela”. En definitiva, o mínimo de ARGIA, o cumprimento dos prazos, escribir con certa comprensión (custará) e, por suposto, en eúscaro; o máximo, roubar ao resto de medios de comunicación vascos un novo talento literario, nosotrxs industry plant.
Os mozos sufridos de hoxe en día non temos máis que compralos nun mundo vendido. Pero nós preferimos cambiar o mundo antes que destruílo
Bo, isto último é falso. Non se pode atopar traballo para o verán, no medio dun soldo que busca en InfoJobs “escritor a tempo parcial” e non cumpre nin cinco petos. Conseguimos o que calquera mozo que acaba de cumprir 20 anos quere, poder dicir o que queiras e traballar coas túas cousas: un trato bastante bo. Unha cota entre cinco non é unha cota, é a quinta parte dunha cota, pero iso tamén é suficiente para nós.
Ninguén nos uniu baixo contrato, obrigounos a apuntar cunha pistola, nin sequera chamounos a atención: estabamos sós e elixíronnos a nós.
Non hai ningún nome destacado por aquí, nin un redondo que lle poña a cara. Os artigos que se decidiron por unanimidade nunha chamada de meet de curta hora, porque non sabemos facer doutra maneira. O reto é investigar os consensos e desacordos subliñados no texto, analizar os límites e explorar máis aló. Falar dunha soa voz en textos escritos por cinco mans cando non sexa posible. Cada semana demostraralo (ou non), lector.
Non será nun almacén onde o libro morrerá esquecido. Os mozos sufridos de hoxe en día non temos máis que compralos nun mundo vendido. Pero nós preferimos cambiar o mundo a destruílo. O deber nunca cambiou moito, senón o que está disposto a facer.
“Ter algo que dicir non é difícil, volver contalo ben, si”, e tamén darlle algo que dicir. Cando a columna xa non ten peso e só serve para o adorno, á rúa. Dimitimos ao dicir as cousas por encher caracteres.
Distinguir ás estrelas fugaces das luces dos avións non é tarefa fácil. É un traballo que só se pode facer nas noites que regalan os longos días de verán.
Acabo de comezar o verán e coa mochila chea hei dado un paso fóra da porta da miña casa, para estar dúas... [+]
O que se achegue a este libro, en primeiro lugar, estará con G. Atópase coas imaxes de Mabire. Son imaxes de estilo cómic, trazos moi precisos e vivencias de cor celestial que axudan a interpretar con facilidade personaxes e situacións. Estas imaxes coinciden co texto, que... [+]
18:45. Os meus amigos citáronse para o sete da tarde, pero a alarma do móbil pilloume lonxe de estar listo. Vestido cun pixama con debuxos de sandie e mirando só o documento de Google do computador, admitín que hoxe tampouco chegarei a tempo. Con todo, esta vez a escusa non... [+]
Cando publiquei o meu primeiro libro de poemas ofrecéronme un recital nunha universidade. O músico cobrou en diñeiro e a min déronme un libro sobre Jorge Oteiza, que non collín porque estaba na miña casa. Esta foi a primeira das solicitudes inaceptables que aceptei. Tamén... [+]
Por unha cuestión de traballo tiven que reler este marabilloso libro. Un libro curto que aúna teoría, genealogía e historia feminista, e que seguramente terá moitas críticas mirando na rede e, sorpresa! Atopei unha, a que escribiu Irati Majuelo en Berria.O
libro... [+]
As transmisións de carga realízanse en sentido vertical. As cargas sostéñense e polas columnas todos os esforzos afúndense ata que morren no solar. É imposible evitalo, é o resultado da atracción que produce a masa. Si existe caerá. Tamén as persoas, por imitación,... [+]
O libro que acaba de publicar a editorial Consonni foi unha gran sorpresa para o público. Non coñecía a obra de Montserrat Roig e o achado foi verdadeiramente sorprendente. Por unha banda, porque a novela se publicou por primeira vez en pouco máis da morte de Franco (en... [+]
