Os propietarios do mercado, cando se lles pide que acepten calquera tipo de limitación ou control, dixeron que non –como vimos no caso dos alugueres e os alimentos básicos– tantas veces como dixeron que non. Enfrontáronse ao Goberno cando se expuxo gravar os excesos de rendemento no negocio da forza de luz e ameazouse con fuxir cada vez que se fala de reforma fiscal. Esta é a situación na que se puxo sobre a mesa o que no Estado español chamouse o imposto de solidariedade.

Nas próximas semanas negociaranse en todas as institucións os orzamentos do 2023 para as políticas públicas de apoio á cidadanía e de transición cara a un modelo socioeconómico diferente. No apartado de financiamento pódese medir e ver o paso nun imposto determinado, pequeno pero na dirección axeitada. Na práctica, con todo, é unha medida que anuncia que non se vai a producir unha verdadeira reforma fiscal.

No noso caso, este imposto non traerá nada. Pola contra, a única medida fiscal anunciada en Álava, Bizkaia e Gipuzkoa é a adaptación da imposición para facer fronte ao encarecemento da vida, a deflactación que se utilizará para pór un pouco de diñeiro a disposición dos cidadáns: unha medida que solucione pouco a curto e que agrave o problema a longo prazo.

Cando as políticas públicas son máis necesarias que nunca e a intervención pública vai ser imprescindible para reverter a realidade económica, desfacer o debate da reforma fiscal é, sen dúbida, profundar no camiño que nos leva ao buraco negro. En 2008 dixéronnos que había que limitar o gasto público, e en 2022 están a dicirnos que a acumulación de riqueza non ten límites nin excepcións.