En ARGIA xa dixemos antes, o premio do público deste ano marcou un punto de inflexión na historia das series en eúscaro. A primeira música queda atrapada polas melodías e imaxes, dáse conta de que o que vén non é habitual na creación de series en eúscaro e ponse alerta ante o aparello, quizais tamén nerviosa ante a que lle vén. O primeiro capítulo deu a sorpresa, e os seguintes levan con elegancia ao espectador, sen poder adiviñar que pasará en cada momento no seguinte.

O porto, os pescadores, o xeo, a droga, o penetrante cheiro a mafia... quen é quen e que vai facer nun panorama que non se pode adiviñar. Un desaparecido, detective da Ertzaintza que realiza a terapia do psicólogo, un mozo e misterioso policía local, pequenos e grandes trapicheros. O sucedido en once portos do Oeste, agora por ficción, pero tamén moi preto da realidade.

Os ingredientes para un bo policía Thriller xa están aí, pero o gañador deste ano tamén vai máis aló, a serie mostra as premisas dun traballo de autor: como di o xornalista desta casa, nesta produción hai un azul verde, “Almandoz Kolore”.

Como explican os autores da serie no porto, o traballo realizouse a fume de carozo, coa respiración entrecortada, e na entrevista que realizamos con eles pódese ver que levan esa espiña. Están contentos co resultado, pero tamén reivindican dignidade para os creadores vascos.

Por todo iso, o premio deste ano á mellor produción audiovisual foi para Hondar Ahoak.