O 11 de marzo de 1941 asinou Franklin D sentado na mesa Resolute Desk da oficina oval da Casa Branca. A lei Lend-Lease Act, aprobada polo Senado tres días antes, polo presidente dos Estados Unidos Roosevelt, que entrou en vigor o mesmo día.

Quedaban nove meses despois do ataque de Pearl Harbor, Estados Unidos II. Para que se mergullasen directamente na Guerra Mundial. Pero a norma que permitía o préstamo ou o arrendamento de material militar ou civil a quen xa estaban en guerra coas potencias do Eixo (de feito, ao Reino Unido e a China; máis tarde entrarían no marco da lei a Unión Soviética e demais) ía marcar o inicio da participación estadounidense.

Durante os 55 meses de vixencia, a Lend-Lease Act permitiu realizar transferencias de material por valor superior aos 600 mil millóns de dólares actuais. O principal beneficiario –e, de paso, o debedor– (aproximadamente dous terzos do total) sería o Imperio Británico, cuxo acabado non pode ser entendido con atención sen este feito. Nin o sistema económico-financeiro concertado de Bretton Woods, nin a propia Guerra Fría.

Sabendo que a afinidade coa de fai 82 anos era escasa (e que as diferenzas eran moitas, e case todas as peores), pero que suxeriu o paralelismo con ela, non podía ignorar a calor que podía brindar, polo que o presidente de Biden dirixiuse o xoves aos estadounidenses desde Resolute Hart mesmo para ler unha conferencia que non pasará á antoloxía da recepción (a segunda que fai o seu mandato) e pedir diñeiro......... Moito diñeiro: 100.000 millóns de dólares de pase, segundo sábese. Para acondicionar os recursos da guerrería, como o FDR.

Pero as similitudes acababan aí: O Lend-Lease Act xa fora aprobado por Roosevelt durante moito tempo no Congreso en marzo de 1941, mentres que Biden emitiu o seu discurso principalmente para rogar/reprender á Cámara Baixa republicana inmersa no caos (e ao Senado que en calquera momento podería ir polas mans). Non dixo ás súas palabras que Estados Unidos xa está en guerra. Suxeriu aos oíntes que o sangue sería de xente doutra parte, pero non lles dixo por que para pasar de crer que en Oriente Medio tiñan a "mellor situación de décadas" a crer que podería estar nun momento crucial de guerra tardaron só dez días. Non lles explicou por que decenas de veces mencionou a Putin como unha terrible ameaza, e si teñen a Netanyahu, un aliado que se parece bastante a ela e que Biden tamén a converteu en presidente.

E, sobre todo, non lles dixo cando, como e quen vai pagar a factura gorda. Esta vez, non é un préstamo nin un arrendamento. Biden tamén chamou "investimento prudente".

A cambio, iso si, dixo aos estadounidenses que poderán vivir en paz durante varias xeracións. Isto nunca o prometeu Roosevelt.