Xa chegaron e comezamos o marcador nada máis ver ao primeiro anunciante de doces datas. Si, todos os anos igual, e todos os anos o mesmo tema desde logo. O caso é que ocorre todos os anos, sen faltar, e cada ano Jesús nace. E o que molesta, ao parecer, é que por unha vez haxa que facer agasallos, ou pór luces na rúa, que os nenos se vistan de baserritarras. Pero a min moléstame moito máis “o mellor destas festas é reunirme coa familia” todos os católicos. A min iso paréceme o peor destas festas. Empeza o xogo de cadeiras, todos queren unha, aliméntanse relacións moi marcianas a cambio da garantía de ser unha para sempre. Número de compases nalgunhas aprobacións. Cantos roubos nalgúns silencios. E quen teña familia enfádase nalgún momento da noite, “de momento non estou…”. Son festas pechas, datas nas que cada un mostra a súa felicidade íntima (non)para que non llo necesite nin na rúa, nin na cabalgata, nin na rúa. Si tes familia.

E algúns estaredes incomprendidos. Que rabieta é iso. Si estás só, é posible que che preocupes. É dicir, si non es feliz, quizais é a túa responsabilidade. No meu caso seguro. Pero aquí abaixo hai un mundo que os felices non entenden. Moitos dos que non foron convidados ás merendolas (e non pola súa culpa, ás veces só ten razón esa única, non todos), que non poden ir, que non poden facer… Pois todas as merendolas convéñense á vez. Non só ves a merendola que che correspondía, senón que tes que ver todas as demais. Exhibicións é un pouco obsceno. E a pregunta non é si gústanche as merendolas. Algúns non gustos parecen ademais campañas preventivas. A cuestión é que cada ano tes que preguntarche si ese ano, aínda, nalgunha ocasión gardaríanche a cadeira. Que vostede non estea a facer a merendola de alguén máis triste que calquera non merendola. Non sei, algún ano podemos ir ao revés: que se oculten os que pasarán as ceas/comidas na compañía, que organicen un escándalo en segredo (seguro que moitos gozarían máis, algúns mesmo si escóndense merendoles…). Imaxinemos que neses días estamos todos sós. Só nesas datas.

Pero aos que, de momento, polo menos, estaremos sós, rodeados de xente, ou sen ninguén ao seu lado (pero, con todo, eu, polo momento, polo menos, non estou…).