Cando nos achegamos ao final do ano, desliceime o abaixo sobre o calendario que teño: fáltanlle poucos días antes de ser retirado. Sen unha semana, voume a remitir dun colgante a outro de reciclaxe directa, porque as semanas e os meses, sen piedade, mánchano, o platean, engúrrano, fúrgano, o platean, até o punto de que xa só imaxina ser un ano vivo e unha peca. Fíxoo el mesmo.

En Anarte, hei frondado o calendario pola penúltima vez, e dediqueime á nostalxia que nos é habitual e propia nestes tempos entre Nadal e Urtats. Algúns escritos de tintas azuladas e convertidos xa en ilexibles son perducidos por días, semanas, meses. En poucas palabras resúmese, á fronte de todo, o ano: un acontecemento ilusionante, unha cita médica, unha quenda de talos, prazos de entrega de opinión de ARGIA, pagos de impostos e seguros.

Cheguei á punta do ano e vin aí as predicións dos días de zotal hai doce meses.

Lembrei algúns recordos: un ttanttísimo que vivía connosco, falaba dos famosos días do zotal nesta época do ano. Nos primeiros días do ano (as primeiras doce, con présas), observaba escrupulosamente a época. Non de todo. Pero case. Polo menos dous ou tres veces ao día, nun anaco de papel que marcaba con detalle a época que fixo naquel momento. Despois, colleu ese anaco de papel engurrado e nun calendario, ao cabo de cada mes, no medio e ao final, escribiu con moita gravidade e poucas palabras a época que cre que ía facer. Porque era crer que a época que facía neses primeiros días do ano era a que tiña que facer nos doce meses do ano, ou polo menos unha aproximación. Por exemplo, a época do 5 de xaneiro representaría o que tería que facer en maio.

Para que? Unha sociedade baseada no cultivo para predicir que podía traer o ano, para librarse das increencias e as adversidades; sen dúbida, coa esperanza de dominar os medos, o tempo e a natureza. Seguramente todas estas crenzas apuntan á esperanza de que o ano pasado é mellor.

Con todo, pasabamos todo o ano, enlazando o calendario no muro da cociña, lendo as anotacións que se estableceron mes a mes, a ver si facíanse as predicións. E hai que recoñecer que en oito de cada dez tiñamos que darlle a razón.

Aínda hai quen segue o costume deses días, aínda que hoxe en día os servizos meteorolóxicos son máis desenvolvidos que nunca, os que imos escribir a atmosfera, moi gravemente, para manternos nun pedazo de papel tradicional engurrado e nun recuncho da cociña, quizais non dando máis voltas.

Talvez son supersticiones, e quen cree pode atopar e demostrar o seu. Talvez sexa posible a súa observación. Dá igual. Eu recoñézolle da palma, con nostalxia e sinceridade, que este ano tamén escribirei a época dos días do zotal, tentando dominar o que non me vén. O ano pasado levareino ao colector amarelo. Porque lembro os que teño e prefiro os demais non lémbroos. Como podemos cualificar de dominación a do ano pasado, vaiamos á que vén. Desexando que o ano anterior sexa (aínda) mellor que o ano anterior, e en todo caso, O mellor, que non nos esquezamos, porque aínda vai pasar.