Todos sabiamos que era mentira. Tras o apoio a Ucraína non había razóns morais, non había vontade de defender os dereitos humanos, a lexislación internacional ou a democracia. Durante anos Occidente mirou para outro lado cando Kiev bombardeaba á poboación de Donbass ou perseguía aos adversarios políticos. En canto á lexislación internacional, a OTAN conta cunha longa lista de rupturas da lexislación internacional dos rusos en Ucraína. Tampouco era cuestión de democracia, Ucraína non estaba así clasificada en varios índices que fan medicións, e non era de estrañar, si temos en conta que antes da invasión rusa no país a extrema dereita estaba violentada, que o líder da oposición (“ruso”) estaba detido en casa, que o segundo líder da oposición (ucraíno nacionalista) estaba a ser perseguido xudicialmente polos medios de comunicación e que o presidente Zelenski.

Detrás había razóns xeopolíticas. Washington utiliza o exército ucraíno para facer unha guerra a Rusia. O eixo anglosaxón empéñase niso: Todos os acordos de paz que existiron desde 2014 foron bloqueados ou boicoteados por Londres e Washington. Jens Stoltenberg, secretaria da OTAN, explicou que para deter a invasión rusa bastaría con asinar un documento no que a OTAN renunciaba á súa expansión, pero non o asinou, e agora, cando a Kiev puxéronselle as cousas en pendente, Occidente di que chegou o momento de negociar a paz. É difícil entender como van explicar aos cidadáns ucraínos que van ter un territorio bastante inferior ao que prevían os acordos de paz de Minsk que as súas autoridades e a OTAN non quixeron cumprir, a cambio de moito sangue e devastaciones. Con todo, algúns están satisfeitos porque debilitaron parcialmente a Rusia e reforzaron o nacionalismo ucraíno extremo e a afección pola OTAN.

En calquera caso, o conflito de Ucraína pasou ao segundo plano e rexurdiu con forza o conflito palestino que puxo toda dóbrea moreira occidental na mesa. Israel volve pór de manifesto a súa verdadeira natureza: Mestura do apartheid surafricano do século XX co colonialismo do século XIX. Sabemos que é un campión transgresor da lexislación internacional, pero esta vez foi máis aló: No século XXI Israel está a levar a cabo na punta do noso nariz un lavado étnico macro e xenocidio directo co apoio explícito ou implícito das elites políticas occidentais.

Durante unhas poucas semanas os ataques de Israel excederon o número de mortos civís en case dez anos da guerra de Ucraína. Ademais, en Ucraína o número de mortos civís por bando é aproximadamente similar, mentres que en Palestina os mortos árabes son polo menos quince veces máis que os israelís. A crueldade e a destrución de Gaza romperon todas as marcas. Israel matou a máis de 100 traballadores de Nacións Unidas, a máis de 50 xornalistas e a miles de nenos. Con todo, para Israel non hai penas, non se incautan os seus activos financeiros no estranxeiro (ao contrario, dáselle apoio económico e militar), non se expulsa de competicións deportivas internacionais, non se acosan aos seus artistas e, por suposto, o Tribunal Penal Internacional non perseguirá a Israel, como non o perseguen os EEUU. Mentres tanto, Occidente está a xustificar o inxustificable en nome da loita contra o terrorismo (sic), esquecendo que ese feito armado é o resultado da ocupación, a colonización e o apartheid.