Martha Marcy May Marlene. Zuzendaria: Sean Durkin. Aktoreak: Elizabeth Olsen, Sarah Paulson, Hugh Dancy, John Hawkes. 2011, AEB. 102 min.

Benetan? Olsen bixki gatzgabe horien ahizpa gaztea da filmeko protagonista? Bada, argi dago familia horretan talentua nork duen. Elizabeth Olsenek ederki antzeztu du sekta batetik alde egin duen neskaren oinazea, nahasmena, pixkanaka paranoia bihurtuko dena. Eta ederki antzeztu du sekta barruan bizi dituen hasierako lilura, ondorengo beldurra. Flashback bidez tartekatzen dira bi istorioak pelikulan, baita Martharen buruan ere –hori baitu egiazko izena, nahiz eta sekta barruan Marcy May deitu, eta Marlene izenez erantzun telefonoa hartzerakoan, sektako gainerako nesken antzera–.

Bidaia psikologiko eta fisiko interesgarria garatu du zuzendariak, buruko herstura eta ahulezietan barna. Gizakia ahul bihurtu baitaiteke, menpeko, eta barrutik hustu, kasik konturatu ere egin gabe, atsegina eta jakintsua dirudien liderraren kontrolpean. Baina sektatik aterata ere nekez egokituko da protagonista ahizparen eta haren senarraren bizimodu burgesera. Kontraste handia da Martharentzat –Marcy Mayrentzat? Marlenentzat?–, gizarteko arauetara baino, sektako eredura ohituagoa. Trauma gehitxo, gertatu berriak. Ezinegona eta antsietatea taxuz irudikatu ditu zuzendariak, baita sekten aurpegi bikoitza ere, eguneroko lasaia eta aldi berean susmagarria.

Bai, tentsioa mantendu arren indartsuagoa izan zitekeen filma; eta batez ere bai, bukaerak –hobe esanda, bukaera ezak– herren uzten du emaitza. Baina ordainetan dugu, Sarah Paulson eta Hugh Dancy aktoreen interpretazio osatuekin batera, Olsenen aurkikuntza. Bere begirada galdua, hauskortasuna, naturaltasuna eta freskotasuna. Ibilbide oparoa aurreikusten diogu. Benetan.