“Bi une dira berezi. Bata, sarrerakoan, haurraren orroa jasotzen dugunean, eta orroan, txaloa. ‘Txirri, Mirri eta Txiribiton!’, aurkezpena egin, agertokian azaldu, eta haurraren txalo zaparrada eta miresmena zoragarria da. Bestea, berriz, isiltasun osoko unea. Antzerkia egiten dugu guk, oroz gain, eta antzokian jarduten dugu, non kontzentrazioa eta isiltasuna errazagoak diren, aretoen ezaugarriengatik. Baina kiroldegietan ere egin izan ditugu saioak, eszenatokia muntatuta. Eta han ere haurra isil-isilik ikustea, ahoa zabal-zabalik, begiak borobil-borobil… gozamen hutsa da”.
Sometimes I don't know if it's too much. That we're eating a pipe, that we're talking about anything else, that we're bringing it up. We like to speak aloud, to leave almost no pause, to cover the voices, to throw a bigger one. Talk about each one of them, each one of them, what we... [+]