Barakaldotik Doneztebera, Bizkaitik Nafarroara, Ezkerraldetik Iparraldera, etxebizitzaren eta langabeziaren arazoa bera da. Joan den astean Manuel Reguerak bere buruaz beste egin zuen Donezteben, jabeari alokairua ez ordaintzeagatik desalojatua izateko zorian zen egunean. 4.200 euro zor zituen eta langabezian zegoen. Lehenago Amaia Egaña izan zen bere buruaz beste egitea erabaki zuena, Barakaldoko etxebizitzatik kanporatzear zirenean. Haien berri ez dakigun arren, beste batzuk ere suizidatu dira langabe eta etorkizun barik aurkitu direnean. Hau idazten duena beste kasu baten lekuko izan zen joan den astean Bizkaian

Errepikatzen den errealitate gordin horren sakoneko arazoak bi dira, eta errora jotzen ez badugu –kapitalismoak sorturiko krisia– bere horretan segiko du. Kontua da etxebizitza eta lan eskubideak ez direla errespetatzen, konstituzio orok exijitzen duen arren. Kapitalismoak bere erakundeak erreskatatzen ditu –bankuak eta aurrezki kutxak–, eta aldiz, langabeziara, miseriara eta etxerik ez izatera derrigortzen ditu milaka pertsona. Badago dirua bankuak eta kutxak salbatzeko, baina ez inbertitzeko eta lana sortzeko. Euskal Herrian 255.000 etxe huts daude, baina milaka lagunek ezin dute bizkar gainean duten hipotekarekin bizi, langabezian edo soldata prekarioekin daudelako.

Politika ekonomikoetan aldaketa erabatekoak beharrezkoak dira, enplegua sortu eta etxebizitza izatea erraztu dezaten. Etxebizitzaren Institutu Publikoa behar da, alokairu soziala bultza dezan zentzuzko preziotan. Horretarako, subiranotasun politiko, ekonomiko, laboral, judizial eta sozialean oinarrituriko eredu sozioekonomikoaren alde borrokatu behar da. Hor aurki ditzakegu langabezia eta etxebizitza arazoak konpontzeko soluzioak.