Palermo ekialdean dago Brancaccio auzoa, tren geltokiaren atzealdean. Siziliako beste hainbat lekuren antzekoa da, kale ilun eta eraikin zaharkituekin. Postal ponpoxo bila ez dabilen kanpotarraren begietara kale-bazterren itxura narrasak xarma berezia izan dezake, baina esku artean dugun fumettoak (zein izen ederra komikia izendatzeko!) erakusten digu argazki zikin horren atzean errealitate are beltzagoa dagoela. Urterik bortitzenak pasa diren arren, La Cosa Nostrak ezkutuan kontrolatzen du oraindik Brancaccio, hango negozioak eta hango herritarren joan-etorria, Hollywood-ek zabaldu duen mafiaren irudi sarri epiko horretatik at.

Bi autore palermotarrek, Giovanni di Gregorio gidoilariak eta Claudio Stassi ilustratzaileak, apaingarri gehiegi erabili gabe lortu dute presio hori islatzea; mafiaren presentzia itogarria da Brancaccioko eguneroko bizitzan. Isilpekoa da, ez dago tirorik, ez odolik, baina bertakoek lepondoan sumatzen dute haren hatsa.

Brancaccio nobela grafikoa eta salaketa-kazetaritza uztartzea xede duen Graphic journal bildumaren baitan plazaratu du Normak. Bildumako liburuek kazetarien eta gaiarekin harremana duten lagunen artikuluak jasotzen dituzte. Brancaccio-ren gaztelaniazko edizioan parte hartu dutenetakoa da Maria Paz Lopez, La Vangurdiako Erromako korrespontsala. Aitzinsolasean dio, agian, Sizilia ederrean bizi ez den pertsona batek ez dituela komikiko ñabardura guztiak harrapatuko. Litekeena da hala gertatzea. Dena den, gabezia hori testu periodistikoek betetzen dute: Rita Borsellinoren (mafiak hildako Paolo magistratuaren arreba), Saverio Lodato kazetari italiarraren, pizzoaren –mafiak exijitzen duen zergaren– kontrako Adiopizzo mugimenduko kideen eta Di Gregorio-Stassi bikotearen hausnarketa eta azalpenek komikiak kontatzen duen istorioa hobe ulertzen lagunduko digute.