Egin ARGIAkoa

Gizartea Ingurumena Politika Ekonomia Kultura Euskara Feminismoa Hezkuntza Nazioartea Iritzia

osteguna 2024ko abuztuaren 01an

Joxe Mari Iriondo Telebistarako Pausuaren Zain

2021eko uztailaren 19an

Jose Mari Iriondori elkarrizketa telebistari buruz.
Joxe Mari Iriondo Telebistarako Pausuaren Zain
-Hogeitabi Urtetako Esperientzinz Kontu Kontari
Euskal kulturaren eta Euskal Herriaren historia izenen bidez idatzi behar balitz, horietako bat Joxe Mari Iriondo litzateke. Irratiz nahi telebistaz milaka elkarrizketa egin dituen gizon sendo honek merezi zuen, behingoz ere, elkarrizketatua izatea.
Euskararen kontua txikitatik gustatu zitzaiola aitortu ondoren, Basarriren «Nere bertso sorta» liburua eskuz kopiatzen eta memorizatzen mamitu omen zuela zaletasun hori jakin genuen. Ez da hasera makala elkarrizketa batetarako, alajaina! Baina ez zaitezke gera haserarekin bakarrik, kanpoko eta barruko guztiak goza itzazue, eta on egin. Pertsonaiaren berezko interesa paperera pasatzea lortuz gero, hobe zeuontzat eta baita geuontzat ere.
ARGIA.- Hainbeste urtez ibili izan ondoren pentsatzen dut alperrik izango dela gauza bitxiegiez hitzegitea...
JOXE MARI IRIONDO.- Beno, kontu egin ezazu duela hogeitabi urte hasi nintzela lan hauetan, eta urte gutxi horietan hainbat eta hainbat gertaera eta gauza bitxi bizitu ditudala. Beraz...
ARGIA.- Dena dela, zure bizitza osoa ez zenuen irrati-munduan pasako, ezta?
J.M.I.- Niri beti gustatu izan zitzaidan euskararen kontua, eta batxilerra egiten ari nintzela behin etxeko ganbaran topatu nuen "Santa Genobebaren bizitza", Zapirainen bertsoak; orduan aurkitu nuen euskarazko liburu bat eta konprenitu nuen euskarazko liburuak ere bazirela. Ordutik beti izan dut euskararen zaletasun hori. Behin ikastetxera joan nintzen ea liburu euskaldunik bazuten galdetuz, eta eman zidaten Basarriren "Nere bertso sorta" edo. Baina entregatu behar nuen lau egun barru, eta ezer gabe ez gelditzeagatik egin nuen eskuz kopiatu, eta kopiatzen ari nintzela memorizatu.
ARGIA.- Eta idazteko grinarik ez al zenuen inoiz izan?
J. M. I.- Bai, harekin batera. Guk klasean euskara asignatura bezala geneukan eta aldian behin egiten genituen idazlanak. Horietako bat irakasleak aurkeztu zuen idatz-lehiaketa batetara eta lehen saria jaso nuen. Nik asko landu nituen idazte-lanak, eta idatzi batez ere euskaraz.
ARGIA.- Eta irratiaren munduarekin noiz egin zenuen lehen kontaktua?
J. M. I.- Gero, peritaje merkantil egin nuen, eta ondoren soldaduskaren garaia heldu zitzaidan. Etxerako karga ez izatearren, eta gauzak nire kasa egin nahi nituelako Sidi Ifnira joan nintzen, eta bertan "Radio Juventud de Sidi Ifni"n pinito batzu egiten hasi nintzen. Soldaduskan egin nituen, beraz, lehen iriratsaioak, eta gainera batere asmorik gabe zeren nik garbi neukan handik bueltan aurrezki-kutxa edo banku batetan lanegin behar nuela.
ARGIA.- Zer dela eta jarraitu zenuen irrati-kontuetan?
J. M. I.- Orduantxe hasi ziren herri Irratiak, Loiolan ireki behar omen zutela irrati bat eta ni Azpeitin bizi nintzenez geroz presentatu nintzen eta sartu azkenean.
ARGIA.- Beraz, ez zara karneta duen kazetaria...
J. M. I.- Ez, nire kazetaritza ez da unibertsitatekoa, baizik urteekin konbalidatzen joan garen kazetaritza. Lehen Irrati honek urteoro antolatzen zuen ikastaro bat, eta haiek lagundu ziguten geroago karneta lortzeko.
ARGIA.- Irratiaz gein, beste munduetan ibiltzeagatik ere zara aski ezaguna, bertsoetako gai-jartzaile bezala adibidez, edota trikitilarien aurkezle bezala... Horiek geroko kontuak al dira?
J. M. I.- Idazteko afizio handia izan nuen bezala, bertsoak idazteko afizio handia ere izan nuen. Aldizkari batzutatik bertsoak eskatzen zizkidaten gaia jarrita, eta alde horretatik gogoratzen dut etxera idatzi nuen lehenengo karta bertsotan izan zela.
Afizio horri segituz bertsojaialdietara hurbiltzen hasi nintzen eta handik urte batzutara hemen Herri Irratian bertsolari gazteen txapelketa bat antolatu genuen. Igandeoro bi bertsolari ekarri eta onena aukeratzeko publikoari eskatzen zitzaion eritzia. Sorpresa izugarria izan zen, mila eta berrehun karta iritsi bait ziren astebetean. Horrela hasi zen dena eta hortik aurrera jarraitu egin zuen.
ARGIA.- Trikitilariena?
J. M. I.- Garai hartan diskarik ez zen egiten, eta irratira etorri ziren lehenengoak Sakabi eta Egañazpi izan ziren, grabatu nahi zutela eta ea zenbat kostatzen zen grabatzea. Guk esan pagatu ez geniela egingo baina kobratu ere ez, eta grabatu zitekeela gero batzutan irratitik emateko. Horrela segitu zuten Laja eta Landakandak, eta beste askok. Arrakasta hori ikusita txapelketaren ideia bururatu zitzaigun, baina enfrentamenduen beldurrez edo, C. A. T.ri esan genion berak antola zezan. Hala egin zen dena, eta arrakasta ona izan du. Gazte asko sortzen ari da, eta urte gutxiren barru zaharrak baino hobeagoak izango direnak.
ARGIA.- Eta zure azkeneko pausua telebista izan da, edota beste zer edo zer ere izan al duzu?
J. M. I.- Niri telebistatik hotsegin zidaten 75. urtean, ea astean behin programa bat egin nahi nuen. Talde bat osatu genuen, gerora desegin egin zena, eta telebistako arduradunek konfidantza osoa eman zidaten. Programarekin segitu genuen, hirurogei bat programa egin genituen, eta mementu batetan ikusi genuen ez genuela aurrerakorik egiten. Bilbon mediorik ez zegoelako eta bestalde gu ere beste lanetan genbiltzelako, eta dedikazio handirik eman ezin genuelako.
ARGIA.- Apoio faltarik sentitu al zenuten «Euskalerria» programa harekin?
J. M. I.- Garai hartan Franco hilda zen, eta guk nolabaiteko apoioa espero genuen hemengo erakundeetatik baina ez genuen jaso, ez hitzez eta ez bestela. Horrela, gelditzea erabaki genuen eta jendeak gure gelditzea ez zuen sentitu. Ikusten zen garbi programa hura jendeak ez zuela segitzen, ordu txarra zelako etabar, etabar.
ARGIA.- Bi urtetako hutsunearen ondoren, «Telenorte»ko saioak etorri dira...
J. M. I.- Bai, Bilboko etxea handitu zenean berriz etorri zitzaidan hango zuzendaria elkarrekin lanegin behar genuela, etabar. Gainera, publizitatea kontrolatzeko batzordean euskararako norbait sartu behar zuten, eta Euskaltzaindiaren onespenarekin ni aukeratu ninduten. Orduan, orain ematen ari diren programak egiten hasi ginen, eta gaur arte.
ARGIA.- «.Telenorte»n euskara gehiago ez agertzearen errua nori leporatu behar zaio?
J. M. I.- Programa gehiago edo euskara gehiago egiten ez bada alde batetatik ni errudun naiz, baina bestaldetik Euskal Herria ere eurrudun da. Ni saiatu nintzen Donostian Irrati eta Telebista Eskola sortu zenean bai Euskal Jaurlaritzako eta "Telenorte"ko arduradunak elkarrekin biltzeko, baina alperrik izan zen guztia, handik ez da lanik sortu. Bi alderdi horiek ez dira elkartu, eta gaur egun telebistan ez da egiten Francorekin baino euskara gehiago.
ARGIA.- Eta zein arrazoin egon daitezke ez elkartze horretarako?
J. M. I.- Bakoitzak bere interesak gordetzen dituelako. Eta nire ustez kasu honetan egunean hainbesteko programazioko tratura iritsi beharko bazen ere, ez da horrela gertatu, eta gehiago egin badaiteke ere arazo horiengatik ez da besterik egiten.
ARGIA.- Orduan, bakar bakarrik zaude zu "Telenorte"n...
J. M. I.- Bai, bakarrik eta egia esan behar bada oso ongi kontsideratuta. Zuzendaritza beti oso ongi portatu da nirekin eta nik proposatutako gauza guztiak onartu egin dizkidate. Azkenean beti arazoak izaten dira behar bezala konpotzeko, eta gauzak ahal bezala egin behar izaten dira. Asko salatzen zaio Bilboko telebistari-eta ni salatzearek in oso kon forme nago- ez duela egiten behar adina, baina esan beharra dago neurri handi batetan ez duela egiten ez zaizkiolako kondizioak ematen. Nik ez dut inoren aurpegia garbitu nahi, badakit haiek zeintzu diren, baina gauzak diren bezala esan behar dira.
ARGIA.- Ez al dizute proposamenik egin telebistan erabat sartzeko?
J. M. I.- Beno, egin zidaten proposamena "telenorte"n astean behin magazin bat egiteko, baina arazoa zen horretarako denbora dexente sartu behar nuela eta horretarako egin behar nuela irratia utzi eta hara joan baina horretarako noski kondizio ekonomikoak behar nituen eta horiek ez zeudenez, uko egin nion.
ARGIA.- Eusko Telebista ere ba omen dator...
J. M. I.- Bai, zorionez badirudi Euskal Telebista datorrela, eta ikusi egin behar. Hori datorrenerako bideak zikindu nahi ez nituelako ere bestearena frenatu nahi izan dut.
ARGIA.- Non ikusten duzu zeure burua, irratian ala telebistan?
J. M. I.- Irratian hogeitabi urte pasa ditut, eta nik badakit lehenago edo beranduago telebistarako pausu hori emango dudala. Eta ez gehiago gustatzen zaidalako. Nik badakit irratia gehiago gustatzen zaidala, nire ustez gaurreguneko komunikabiderik onena delako. Eta onena esaten dut alde batetatik biziena delako, eta ez prentsak eta ez telebistak bizitasun hori ez dutelako. Baina jakina, hogeitabi urte asko dira, eta denbora horretan aspertu piska bat egiten da bat, eta aldatzeko egokiera baldin badator, aldatzeko pausua nik telebistarako emango dut.
ARGIA.- Hor aldaketa dexente handia nabarituko zenuen hasi zionenetik gaur arte. Esate baterako, zerk bultzatu zintuen hasera batetan bide hau hartzera?
J. M. I.- Beno, lan bat aukeratzeko arazorik larriena dirua da, hori garbi dago. Lanbide bat aukeratzeko dirua beti tartean dago. Dena dela, hona etorri nintzenean banekien ogibide errazagoak bazirela, eta honelakoak ez zirela onenetakoak. Eta izan nituen beste eskaintza batzuren artean nik lan hau aukeratu nuen militantismo hutsagatik, nire zaletasunaren pare-parean tokatu zitzaidalako. Dudarik ez dago pareko lana suertatu zitzaidala, eta afizioz oraindik ere honetan segituko dut eta ez bestelakotan.
ARGIA.- Lan gogorra al da irratikoa?
J. M. I.- Lan gogorra da, ez dago dudarik. Kazetaritza dena da gogorra, eta areago gurean. Esate baterako, nik ez dakit hurrengo igandean jai izango dudan. Eta etxean, andrea ez bada ere, umeek beti galdetzen didate "zer, hurrengo igandean jai?" eta nik ez dakit jai izango den ala ez. Bai, bai, lan gogorra da.
ARGIA.- Konpensazioak izango, ditu halere...
J. M. I.- Konpensazio handiak ere baditu lan honek. Adibidez, jende askorekin dituzu harremanak. Eta ibilera horietan gauza batetaz konturatu naiz, jendea askoz hobea dela tratuan zumurruetan baino. Eta Euskal Herrian jendea alua eta gaiztoa dela ustea baldin badago ere, nire inpresioa bestelakoa da, hau da, urtean berrehundik gora elkarrizketa egiten baditut, hogeitapiko urte hauetan lautan baino gehiago ez nuke esango "gehiago ez nau harrapatuko".
ARGIA.- Elkarrizketa bat prestatzetik galderak eman arteko pausu hori nolakoa izaten da? Jendea ez al da motz gelditzen?
J. M. I.- Nire esperientzian, elkarrizketa bat beti aldez aurretik prestatu izan dut. Eskema bat prestatzen dut eta hitzez hitz segituko ez bada ere, bide horretatik abiatzen naiz. Noski jendea moztu egiten dela, Baina hor beti erabili izan dadan trukoa aurretik konfidantza hartzea izan da. Hau da, pertsona batekin hizketan ihardun aurretik harekin konfidantza hartu, eta hortik aurrera ez da beste munduko problema izaten.
ARGIA.- Ez al duzu inoiz gaizki pasatu besteak ez duelako ezer erantzuten?
J. M. I.- Nik gehien sufritu dudana telebistan izan da Atano IIIrekin. Atano III oso hizlari txikia da, eta halere azkoitiarrek esan zidaten sekula ez diola inork hainbeste hitzegin arazi Atanori. Ordu erdiko elkarrizketa batetan, haseran lasai baina gero "bai" eta "ez" besterik ez zuen erantzuten. Mementu larriena harekin pasatu nuen, baina handik eta hemendik zirikatuz osatu nuen programa.
ARGIA.- Normalean ematen duzun itxura, gizon lasaiarena izaten da. Lasaitasun hori benetakoa al da?
J. M. I.- Ni oso oso estua naiz. Oso estua naiz eta gainera izan dezaket imajina oso pertsona irekita naizela, baina ez naiz horrelakoa. Adibidez, nik badakit neure bururarekin nolako burrukak egin behar izan ditudan elkarrizketa bat egittra joateko. Azkenean "egin beharra dago" itsutu, eta aurrera. Eta akaso kanporako lasaitasun itxura eman beharra, azken finean errelaxatua agertu behar duzu elkarrizketatuari ere lasaitasun hori emateko.
ARGIA.Azken finean trukoen gorabebera al da hori guztia?
J. M. I.- Ez da inongo misteriorik, hori mekanika bat da. Trukoak daude eta dago beste arazorik. Ez nik badakit askoz errazago egingo nukeela elkarrizketa bat irratirako edo telebistarako egunkarirako baino. Mekanika kontua besterik ez da.
ARGIA.- Urte guzti hauetan, aldaketa nabarmenak nabarituko zenituen euskal kulturaren barnean. Zein izan da nabarmenea zuretzat?
J. M. I.- Nabarmenena zein izan den? Bat badago oso nabarmena dena eta pena handia ematen didana. Esate baterako, duela hogei urte jende asko ezagutzen nuen, zensuraren garai zailak ziren eta gaueko bileretan etabar lagun asko nituen, baina gerora bakoitza bere bidetik joan da eta garaiko lagunmin asko eta asko ez dira horrela segitu, eta azkenean elkarrekin hitzegin gabe ere gelditu. Hori izan da agian aldaketarik mingarriena. Francoren garai txarrak pasa, eta lasaitu behar genuela eta lan handigorik egin behar genuela zirudien mementuan, ilusioa galdu, militantzia galdu, beharbada hori da ezperientziarik larriena eta mingarriena.
ARGIA.- Jendearen militantzian ere aldaketarik ikusi al duzu?
J. M. I.- Bai, dudarik gabe jendea beste modu batzutan lanegiten hasia da. Esate baterako, Euskal Jaiak eta Kultur Asteak lahen askoz gehiago antolatzen ziren, eta gaurregun erabat utziak ditugu. Gainera herri honetan mendigoizale asko dago, ez da kasualitatea Everest puntara igotzea, eta orduan jendea joun da situatzen, bakoitza bere menditxoa igotzen joan da. Orduan beste maila batetan lenean ari da jendea, eta lehen zegoen ilusioa eta baldintza gabeko emate hura ez da inondik ikusten. Alderik edo kanbiorik handiena hori izan liteke. Giroa hoztu, bakoitza gure aldetik joan eta elkarrekin puskatu, elkarrekin puskatu oso gutxi garela kontutan hartuz.
ARGIA.- Eta giro hori aldatzeko posibilitaterik ikusten al duzu?
J. M. I.- Nik badut nolabaiteko esperantza. Begira, nire jaiotz baserrian bazen zakur bat normalean kateaturik zegoena, eta kateak kenduz gero edozein hozkatzeko gogoekin ateratzen zen, baina handik bost minututara lasaitzen zen. Eta orduan nik esperantza hori daukat. Katean geundela. eta askatu garenean eromen batetan gabiltzala, baina inoiz edo lasaituko garela. Amets hutsa izango agian.
ARGIA.- Zure mikrofonotik pasatako milaka pertsonaien artean, ba al duzu bereziren bat gogoan gordeta?
J. M. I.- Bada kasu bat. Nik normalean elkarrizketa guztiak gorde egiten ditut, baina bat badut gorde ez nuena eta pena izugarria daukadaria. Errezilgo Atxukarro izeneko batekin egindakoa zen. Atxukarro horrek Uzkudunen kontra burrukatu zuen, Zelatuna igota eta harresi baten barruan, eta inongo araurik gabe hesi hartatik ateratzen zen lehenengoak galtzen zuen burruka. Gogoratzen naiz elkarrizketa egitera joan nintzaiola Atxukarrori, eta lehenengo galdera eginez gero mikrofonoa kendu zidan eta ordu erdiz aritu zen mikrofonoari begira fijo, hitzegin eta hitzegin. Bukatu zuenean, mikrofonoa bueltatu eta kito. Hori da gogoan dudan hizlaririk ederrena. Baina ez daukat gordeta eta horrek ematen dit pena.
ARGIA.- Zuk uste al duzu herri honetan erraztasun berezia dagoela elkerrizketatarako jendea aurkitzeko eta beti berriren bat edukitzeko?
J. M. I.- Beno, uste dut elkarrizketak egiteko ez dela oso jende berezia behar. Niretzat inportantea da Getarian txakolina egiten duena, eta inportantea da beste edozein. Edozein gauza egiten duena beti da inportantea. Nire lema beti hori izan da.
ARGIA.- Baina euskal Herriak ez al du notizietarako besteek ez duten dinamika bat?
J. M. I.- Bada nik uzten dut baietz. Orain ez dela asko diskutitzen nuen pertsona batekin eta hark esaten zidan "au baino herri astoagorik ez da sortu mundu honetan!" eta ez nik ez dut onartzen Euskal Herria baino herri astoagorik ez dagoenik.
Ez dut onartzen ere herririk onena garenik, baina ez dut onartzen txarrena denik ere. Esate baterako, bonbak edo manifestazioak direla eta, hemen behintzat zerbait gertatu da, baina beste tokietan, Valladoliden edota Ciudad Realen, zer pasatu da? Nik uste dut herri hau askoz dinamikoago dela, onerako eta txarrerako, eta hemen mugimendu asko dago. Eta gainera mugimendurik ez dagoen egunean, triste sentitzen garela. Adibidez irratian egun guztiak belarria erne daukagu teletipoaren tinbreak noiz joko duen, eta jotzen duenean korrika joan ea zer pasatu ote den jakitera. Eta egunen batetan ezer gertatu ez bada, joaten zara etxera esanez "baina hau egun sosoa eta tontua izan duguna, ezta?". Dinamika horretan bizi gara.
Jexus IJURKO Joxe MOLLARRI
19-23

GaiezKomunikabidTelebistaEuskaraz te
GaiezKomunikabidTelebistaETBBesteak
PertsonaiazIRIONDO2
EgileezIJURKO1Komunikabid
EgileezMOLLARRI1Komunikabid

Irakurrienak

Matomo erabiliz

‘Cara al Sol’ ereserki faxista eta Euskal Herriaren aurkako oihuak kantatu dituzte Tuterako festetan

Manex Usarralde Garmendia

Efemeridea: Lola Iturbe anarkista eta feminista jaio zen Bartzelonan

ARGIA

Efemeridea: Pailazo maltzurrez mozorrotutako jendeak AEB mailako masa histeria eragin zuen

ARGIA

Herri Labanderia ireki dute Gasteizko Alde Zaharrean, udalak abandonatutako espazioan

Julen Ugartemendia Carcedo

“UPNk Lizarrako txosnak debekatu nahi ditu”

Juan Kruz Lakasta Zubero | Euskalerria irratia

Arrigorri

Josebe Blanco Alvarez

Azkenak

2024-08-01 | Manex Usarralde Garmendia

Lumagorri elkarteak eta Gasteizko Mugimendu Feministak eraso matxista eta LGTBI+fobikoak salatzeko telefonoak jarriko dituzte martxan Gasteizko jaietan

Eraso matxista eta LGTBI+fobikoak areagotu egiten dira jai espazioetan. Gasteizko Mugimendu Feministak (GMF) eta Lumagorri elkarteak guztien plazerra erdigunean jarriko duen jai eredu bat nahi dute, eta neurri hauek hartu dituzte helburu hori lortzeko bidean.

2024-08-01 | Jon Hidalgo Gereñu

Netanyahuren bisita AEB-etara

Palestinako auzia erabakigarria izan daiteke demokratentzat AEBetako hauteskunde presidentzialetan

AEBetako hauteskunde presidentzialetarako hautagaiek Israeli babesa berretsi diote Netanyahuk herrialdera egindako bisita baliatuta, Alderdi Demokratarena barne. Demokraten hautesle ugarik, ordea, genozidioaren inguruko jarrera jarri dute bozka emateko baldintza gisa.

2024-07-30 | Igone Mariezkurrena

Indusen ibaibideak

Muturreko lehorteak eta euriteak dira beroketa globalak Pakistanen duen inpaktuaren alde agerikoena. Ez dira hain ezagunak, ordea, hondamendiek piztu eta bizkortzen dituzten gaitz sozialak, eta zenbat eta nola oztopatzen duten azken horiek Asiako herrialdearen garapen oso eta... [+]

2024-07-30 | Ainhoa Urien Telletxe

IPUINA

Hutsunearen soinuak berba egin zuenekoa

2024-07-30 | Xabier Iaben

Aragoiko Asabón errekan barna bizikletaz

Pardina eta makien arrastoan

Aragoiko Asabón errekak zeharkatzen duen lurraldeak hainbat ustekabe eder gordetzen ditu. Ez naiz historialaria, eta, hortaz, ez dut halako kronika historiko bat eginen. Bereziki mendizale gisa mintzatuko naiz, aspaldi honetan nire gogoak –nire senak– halako... [+]

2024-07-30 | ARGIA

Aurtengo hiru disko on eta gomendagarri

ARGIAko erredakzioak aurtengo zortzi hilabeteotan kaleratu diren diskoen artean hiru hautatu ditu, gomendatzeko.

2024-07-30 | Adur Larrea

Hara, turista bat!

2024-07-30 | Iñigo Martinez Peña

Amaierak zerumugan

2024-07-30 | Mikel Aramendi

Israel, Iran eta bi elefanteak

Hamasen erasoaren ezohiko muntak, eta Israelgo gerra-kabineteak hari emandako erantzunaren desmasiak zerikusi zuzena dute ondorio geopolitikoen sakonerarekin. Ekialde Ertainean eta nazioarteko aliantzetan aldaketak eragin ditu genozidioak: Israelek zer irabazi eta galdu du?... [+]

2024-07-30 | ARGIA

Benetako mehatxuak... eta benetako aukerak

2024-07-30 | ARGIA

Ikus-entzutea merezi duten sei lan

ARGIAko erredakzioaren eskutik, sei ikus-entzunezko proposamen.

2024-07-30 | ARGIA

Uda honetan irakurtzea merezi duten sei liburu

ARGIAko erredakzioaren eskutik, sei irakurgai proposamen.

2024-07-30 | Gorka Peñagarikano Goikoetxea

“Musikak erroreari zor dio ondo emandako notari bezainbat”

Aspaldidanik Saran bizi den arren, goiza Bidasoaren ibarrean pasa behar zuenez gero, Hondarribiko parte zaharrean zitatu gaitu Ruper Ordorikak (Oñati, 1958). Goiz eguzkitsuan, puntual eta irribarretsu agertu da maldan gora, konsistorioaren parera, turista gazte kuadrilla... [+]

2024-07-30 | Editoriala

Editoriala

Ez da interes falta

2024-07-30 | June Fernández

MIGRAZIO-DOLUA

Herrimina trauma bihurtzen da

Herrialde berri batera moldatzeak dakarren astindu identitarioaz gain, migrazio-bidaietan eta berton aurre egin behar dieten indarkeriek oztopatzen dituzte etorkinen bizipenak. Psikoterapia da ondoeza sendatzeko bide bat, baina ez bakarra.

Eguneraketa berriak daude