Ertzetan egiten den musikak badu lekurik gurean. Argi eta garbi geratu da Kaiola Festibalaren zazpigarren edizioan. Ez soilik festibal honen ibilbide luze eta oparoagatik, baita Euskal Herriko bateko eta besteko puntuetatik bertara hurbildu ginen askotariko jendeagatik ere. Torrezabal Kultur Etxeko auditorioa dotore eta ilun atondu zen antolatzaileek prestatuta zuten menuaz gozatu ahal izateko.

Festibala nahiko puntual hasi zen eta hori eskertzekoa da. Maria W Horn-ek eman zion hasiera eta hiru ordu laurdenez gure pertzepzioekin jolasean ibili zen. Sintetizadoreak lanabes gisa erabilita, espazio soniko ederrak sortu zituen eta horietan murgildu gintuen. Bolumena topera zegoenez ezinezkoa zen suediarraren armiarma saretik ihes egitea. Ezta beharrik ere, han barruan sentsazioak, bai fisiko bai mentalak, gozamen handia baitziren.

Bigarren proposamena digeritzeko zailagoa bazen ere, publikoak Mette Rasmussen saxofoilariaren emanaldiarekin gozatu zuen. Free Jazz dosi ederra eskaini zigun eta aho bete hortz utzi gintuen instrumentuaren eta espazioaren menperatze mailarekin. Berarentzat ere ez du erraza izan behar saxoaren laguntzarekin soilik taularatzea eta bere proposamena defendatzea, baina aise gainditu zuen froga.

Zeozer azkarra afaltzeko denborarik eman gabe hasi zen Hackedepicciottoren kontzertua. Berlinetik etorritako bikotea eskarmentu handikoa da. Danielle de Picciotto artista aski ezaguna da eta Alexander Hacke gaztetatik hasi zen Einstürzende Neubauten taldean jotzen. Bien artean proposamen ederra eratu dute: paisaia onirikoak, psikodelikoak eta indar handikoak eraikitzen dituzte abesti bakoitzarekin.

Sarah Davachi taularen atzeko partean kokatu zen organoarekin, izkina batean. Bere proposamen minimalistarekin bat zetorren hautua izan zen eta asmatu egin zuela uste dut. Nota bakarra jo eta horren gainean jolasten eta sortzen ibili zen, gu guztiok trantze egoeran sartuta. Inkontzientearen barneko bidaiaren soinu banda baino, erritu gidatua izan zen kanadarraren emankizuna.

Festibalari bukaera emateko Attila Csihar aukeratu zuten antolatzaileek. Mayhem taldeko kide ohia izateak erakargarritasun nahikoa zuen egia esan. Ikusmin handia sortu zen aurkeztu behar zuen Void Ov Voices proiektuaren inguruan, zeinak erritu baten antza duen. Liturgia okultista honen lehenengo minutuak interesgarriak izan ziren ere, bereziki ahots jokoarekin sortu zuenak deitu zuen arreta, baina azkenean errepikakorra eta aspergarria egin zen. Proposamen artistikoa baino, zentzugabeko performance parodiko baten antza handiagoa hartu baitzuen. Pena, bukatzeko aho zapore gazi-gozoarekin utzi baikintuen.