Lanez gainezka, leku banatan, bakoitza zaintzekoren batekin… “geratuko gara beste egunen batean”. Gero eta galera sentipen handiagoa izaten dut norbaitekin gelditzerik ez daukadanean, ez dut egintzat jotzen “beste egunen batean” hori gauzatuko denik. Orain beti pentsatzen dut, agian, azken aukera zela. Zerrenda zahar batek itzuli nau ziurtasun horretara: irakurketetan heldu egiten ari gineneko liburuen zerrendak. Bizitza aldatzen zizuten uda luze horietako bat, oraindik zer irakurle mota izango ginen definitzeke. La regenta, Laudanoa eta sutautsa, Viven, La conjura de los necios, Peru Abarka, Raices, Mumia Abu-Jamal… desde la galería de la muerte, Narrazioak, Sargori, Los pilares de la tierra… Zerrenda hura irakasle batek eskatu zidan. Irakasle hark irakurle bat sumatu zuen klasean, eta idazle egin zuen. Eta eskerrak emateko aukeraren zain nengoen, lorpen bakoitzean bera besarkatzeko gogoa izan badut ere, zain.

Ez dakit, berez, zer den garrantzitsua irakurzaletasunari eusteko, irakasle on bat egokitzea, edo euskara irakasleaz maitemintzea. Niri bi gauzak gertatu zitzaizkidan, eta agintzen ziguten idazlan bakoitzean ahalegintzen nintzen ume ez agertzen. Irakasleak, zorionez, hala ikusten jarraitu zuen ikasle sasijakintsu hura, ume, eta Urruzunora aurkeztu ahal izateko, berak mekanografiatu zuen arkatzez koaderno orri batean zegoen ipuin hura. Liburuak gomendatu zizkidan. Egin nuen kritikaren bat gogor kritikatu zidan. Ume ikusi baina heldu tratatu ninduen. Idazle. Eta gutxi irudituko zaizue, baina liburuak argitaratu ondoren ere neska gazte batek ez du beti tratu hori lortzen.

“Noizbait topo egingo dut berarekin Oreretako jaietan” pentsatzen nuen. Eskerrak eman nahi nizkion. Duela pare bat urte esan zidaten hil egin zela. Ez naiz inoiz heriotzarekin adiskidetuko, gorroto dut. Eta zutabe hau instrumentalizatu eta interes pertsonalerako erabiltzen ari naiz, “eskerrik asko” mingarri bat exorzizatzeko. Eta aholku bat: eman eskerrak, lehenbailehen.