Ia bi urtez luzatu zait Bermeoko plazan idazten hasi nintzen kronika. 2021eko abuztuan nuen lehen aldia Tatxerseko lagunak oholtzan ikusten, eta gogoan dut etxean hartu gintuen Xabik nire oharrak hartzeko koadernotxoan zirriborratu zidala “ez da gauza serioetarako momentua”-ren antzeko esaldiren bat. Saiatu izan naiz beste batzuetan, baina beti irentsi izan nau kontzertuak eta orain arte ez dut kanpotik bizi eta apunte batzuk hartzea lortu.

Bilbon sei urte bizitzen eman behar izan ditu taldeko baxu jotzaile eta abeslari den Jon Salinasek hiriko oholtza bat lehen aldiz zapaltzeko. Sei urte zain, baina ez edozeinekin eta edozein oholtzatara igotzeko. TOCeko lagun mungiarrek bero utzi diete Kafe Antzokiko eszenatokia eta pozik eta ilusioz beteta daude iruindarrak lepo dagoen aretoari kantatzeko. Hala aipatu digute oholtzara igo aurretik Jon eta Martinek eta segituan antzeman zaie emozioa lekukoa bizkaitarrei hartu berritan. “Mugitzen den inor ez da nostalgikoa” idatzi du Xalba Ramirezek diskoaren bueltan egin dien kritikan, hori egotzi baitzaie hiru gazteei egiten duten musika estiloagatik-edo. Ba Antzokitik urrun geratu da nostalgia gaurkoan.

Arreta erakarri du Tatxersek azken urte eta hilabeteotan, baina iruditzen zait ez zaiela behar bezainbeste erreparatu hitzetan dakartzaten mezu batzuen indarrari. “Mina nola banatu”; “dena aldatzen bada, nola ez ni”; “nire lagunak beti doaz joan nahi ez dudan lekuetara”; “ekoizten duguna baino gehio gara”; “zenbat bizi ez bizitzeko, baizik eta erakusteko”; “ez da amore ematea, atsedena baizik”. Horiek nik poltsikoan gordetakoak. Ez dakit asko flipatzea den, baina ausartuko naiz esatera nabari dela (onerako) arte ederretako ikasle bat dagoela hitz hauetako batzuen atzean.

Eraikitzen dituzten melodien bitartez tristezia politak pintatzeko gaitasuna du hirukoteak, Iruñea, Goizean Oskorri edota Paperezko Tigrea kantuetan modu nabarmenenean. Aitortu behar dut azken honen bukaera instrumentalean ezin dudala Coldplay-en Viva la vida tarareatzea ekidin.

Norberak bere garaiaren argia baino, itzala izan behar duela esan zuen aurrekoan Uxue Reyk Berrian eginiko elkarrizketan. Eta zein polita ostegun iluntzez, Kafe Antzokia itzaletan dela, publikotik norbaitek besoa luzatu eta oholtzara lore sorta bat jaurtitzen duela ikustea. Poz usaina dario giroari. Musika talde bat egiten duen musikatik askoz haratago doan beste dena ere bada, ”ekoizten duguna baino gehiago gara”. Agian hori batez ere?

Musikagatik ere bai, baina haratago doan beste horrengatik denagatik dira onenak (eta Euskalerria Irratian astelehen goizez musika jartzen egon eta kantu eder batzuk ezagutarazteagatik). Bide luzea du aurretik aldaketaren beldur ez denak.