Eskerrak denboraz etorri garen. Ez da inor gehiago kabitzen Elizondoko Arizkunenea ganbaran eta, esan didatenaren arabera, barruan gaudenak bezainbeste geratu dira kanpoan. Etxean jokatzen du gaur Olaia Inziartek. Etxean eta formatu txikian; erronka bikoitza.

Lekua hartu bezain pronto izan dut flash bat hamar bat urte atzera, kontserbatorioko ganbera-taldearekin oholtza hori zapaltzea tokatu zitzaidanekoa (eta bereziki ongi pasa ez nuenekoa). Hirukotean atera da Inziarte ganbarara, Ander Unzaga teklatuan eta pianoan eta Erik Deza gitarran lagun. Ezin izan dut bere lekuan jartzea ekidin eta urduri jarri naiz, baina kantuan hasi eta segituan pentsatu dut: "Deusek ez du huts eginen, fidatzen naiz %100". Gertatu izan zait hori beste batzuekin, baina inoiz ez Inziarte bezain gazte den inorekin. Lehenengo kantua bukatu eta ondoan dudan lagunari begiratu diot, flipatzen ari gara.

Hiruko formatuak dakartzan alde onak probestuta, kantuak lasai azaltzeko eta publikoa hurbil izateko aukera izan du kantariak. Lehenengoarekin bakarrik lortu du bigarrena. Ezinezkoa da Olaia hizketan entzun eta hiru esaldi bota dituelarik norberak bere buruarendako puta ama ez pentsatzea. Inposiblea da bere laguna izan nahi ez izatea.

Norbere minei eta besteenei kantatzen die, amatxiri, suizidioari, jakin gabe mintzo direnei eta Laguni, gai sakon eta garrantzitsuenei kantatzeko ez baita egunerokotasunetik urrunegi joan behar. Kolaborazio dezente ditu Inziarteren diskoak, ez da ohikoa izaten lehenengo lan batean. Eta beldur nintzen pixka bat horiek denak nola ekarriko zituen hirukotean oholtzara. Segituan ikusi dut ez duela bere burua baino askoz gehiago behar.

Transmisioaren auzia, periferiak, erreferenteen genealogiak eta hitz lodi horiek guztiak mahai gainean dauden honetan, lagun baztandar gazte birekin egin nuen aurreko egunean bidaia bat. Eta esplikatzen zidaten Baztan beti “euskalduntasunarekin" lotua izan bada ere, haiek ez dutela adibidez euren burua euskal musikaren munduan ordezkatua ikusi orain arte, eta oso pozik zeuden Olaiak zentzu horretan (ere) egiten zuen aportazioagatik. Norbaitek hartzekotan Olaiak hartu behar zuela paper hori. Orain hobeki ulertzen dut zergatik.

Kontzertutik atera eta ez dut ongi jakin zer esan, baina argi izan dut azken bizpahiru urteetan ikusi dudan kontzerturik fuerteena izan dela. Eta plazera izan da deskubritzea etxetik batere urruti joan gabe ere badela nor miretsi eta norengandik ikasi. Musika eskolako garaietatik ez zuen eszenatoki hori ukitzen oronoztarrak, eta gaurkoarekin garai hartako oroitzapen garratzari agur esan diola kontatu digu. Eta berak bezala, beste batzuok ere bai.

P.D.: Oxala denok Olaia bagina.