FITXA

Kursaal Eszenak aurkeztutako Leoncavalloren Pagliacci opera. Opus Lirica Orkestra. Zuzendariak: Iker Sánchez, Santa Cecilia Abesbatza. Laida Otaduy, Promusika Abesbatza. Alain Ayerdi, Easo Abesbatzaren Eskolaniak. Gorka Miranda. Bakarlariak: Nacho Guzmán (tenorea), Ainhoa Garmendia (sopranoa), Hao Wen eta Pau Armengol (baritonoak), Aitor Garitano (tenorea). Eszena-Zuzendaritza: Pablo Ramos eta Carlos Crooke. Lekua: Kursaal Auditorioa. Data: otsailaren 18a.

Batzuetan, gozamenerako ez ezik, gizartea gai jakin ba­ten inguruan kontzientziatzeko ere progra­matu daiteke jarduera artistiko bat. Hori izan da Opus Liricaren asmoa Leoncavalloren Pagliacci opera publiko donostiarraren aurrean aurkezteko orduan. Opera honetan jeloskortasunak eta emakumearenganako mespretxuak dute protagonismoa. Argumentua XIX. mende amaierako Italia sakonean gertatzen da. Egia esan, denbora asko igaro eta gizartean aurrerapen handiak egin diren arren, emakumeen aurkako indarkeriak eta emakumeen mendekotasun harremanak ez dira nahi genukeen guztia aldatu.
Goazen gai artistikoa aztertzera. Lehenik eta behin, antzezpenaren abiapuntu den kontzeptu eszenikoari erreparatu behar diogu. Zerbait klasikoari twist bat ematea ohi­koa da, askotan ikusi dugu. Baina batzuetan bira txiki horrek ez du zentzurik, edo ez dio obrari ekarpen handirik egiten.

Kasu honetan originaltasun elementuak egon ziren. Eta originaltasun hori, oro har, eszenatokiaren gainean pertsona eta elementu gehiegi egotean oinarritzen zen. Zalaparta handiegia agertokian. Koruko kideak ikusle gisa, gertakarien lekuko, dantzari zentzugabe samarrak, pailazoei ustez eragiten zieten hariak... Dena gehiegizkoa. Arreta galtzea eragiten zuen benetan garrantzitsua zen horrengan, gertaera artistikoaren gainean, eta publikoari helarazi nahi zitzaion mezuan.
Ahots arlora pasata, bakarlarien emanaldia eraginkorra izan zen, baina agian eraginkortasun horretatik ere ez zen pasa.
Ainhoa Garmendia, Opus Liricaren zuzendaritza artistikoa eramateaz gain, soprano bikaina da, eta Neddaren papera xarmaz interpretatu zuen. Oso une ederrak izan zituen (adibidez, Qual fiamma avea nel guardo, zinez polita), nahiz eta papera ez izan agian bere ahots dohainei distira gehien ematen diena.

Nacho Guzman tenoreak Canio antzeztu zuen, Ned­daren senarra. Proiekzio ona erakutsi zuen, nahiz eta bere fraseaketa  hobea izan zitekeen. Hao Wen eta Pau Armengol, biak baritonoak, Tonio eta Silvioren roletan hurrenez hurren, juxtu geratu ziren proiekzioan, baina beren paperak erraztasunez eta eraginkortasunez egin zituzten.

Santa Zezilia Abesbatzak, Easo Abesbatzaren Eskolaniak, Promusika Abesbatzak eta Opus Lirica Orkestrak une on eta txarrak izan zituzten, baina beren lana zuzen egin zuten uneoro.

Jakina, Opus Lirica zoriondu behar dugu ahalegin handiagatik, batez ere kontuan hartuta Kursaal ia hutsik zegoela. Hori bai pena.