Nola egiten da alu hiperrealista bat?
Zailtasun handiak izan genituen testura guztiak diseinatzeko, molde asko probatu ditugu. Alooaren berezitasuna da kanpotik zein barrutik erreala dela; bulbatik baginaren amaieraraino. Oso konplexua da moldea eta materiala, urte eta erdiko prozesua izan da emaitza lortu artekoa. Urriaren amaieran aurkeztu nuen profesionalentzat, eta orain atera da mundura. Hamar urte neramatzan proiektuari bueltaka.

Zergatik?
Tailerrak, ikastaroak eta abar ematean ez nuen aluaren eredu anatomikorik; gizonezko masturbadorea bakarrik, eta amorrua ematen zidan. Askotan, sexu indarkeria jaso duten emakumeekin egiten dut lan. Nire beharrizanetik hasi nintzen eredu anatomiko hiperrealista bilatzen, baina banekien beste profesional batzuena ere bazela. Bartzelonako emakume bat topatu nuen, eskultura hiperrealista egiten duena –Espainiako Estatuan zazpi baino ez daude–. Asko gustatu zitzaion proiektua, eta horrela hasi ginen lanean, 2020an. Ia bi urteko bidea izan da. Chicagoko (AEB) unibertsitateko kongresu batera gonbidatu nindutenean ohartu nintzen han ere ez zegoela eredurik, eta hango unibertsitateek diru asko dute, puntako herrialdea da-eta.

Eredu anatomiko erreala bezain berritzailea da zurea, erabaki ausarta. Nolako harrera izan du?
Sekulakoa. Aurkezpenera EHUko anatomia irakasleak, emaginak, zoru pelbikoko fisioak, erizainak… etorri ziren. Ereduarekin flipatu zuten. Beldurra nuen hasieran. Ez dut ulertzen 2022 arte aluaren eredu anatomiko errealik ez existitzea: gure buruari galdetu beharko genioke zergatia. Emakume askorentzat zaila da alua izendatze hutsa ere, eta aztertzea eta begiratzea zer esanik ez. Umeei zergatik esaten diegu txitxia edo potota, alua edo bulbaren ordez? Izendatzen eta ikusgarritzen ez dena, ez da existitzen. Egungo eredu anatomikoetan gure gorputzak desira objektuak dira, edo infantilizatu egiten dira gure gorputzak.

Gorputzen eta plazeren autoezagutza falta da, oraindik?
Nire misioa hori da: emakumeei ezagutzen, izendatzen, esploratzen eta gozatzen erakustea. Bestearekiko objektu izan edo sentitu ordez, zure plazeraren jabe izatea. Hau ez da aurreko belaunaldien kontua; emakume gazte askok dute sentsazio hori oraindik ere. Emakume askok gorputzarekin konektatzean asko deskubritzen dute. Gure nerbio sistemak ikusi nahi ez ditugun oroitzapenak blokeatzen ditu: emakume ugarik deskonexioa dute gauza anitzen biktima izan direlako; umeetako bizipenengatik, indarkeria obstetrikoagatik… Zabaltzeko meloi asko daude, eta asko normalizatuta daude, hori da larriena. Asko hitz egiten da konsentimenduaz, baina non dago desioa? Batzuetan ez duzu desiatzen, eta emakume askok deskonektatu egiten dute euren plazera. Kontsultetan asko ikusten da hori, eta oso tristea egiten zait. Proiektu hau gauza horiez guztiez hitz egiteko aitzakia da, ez da eredu anatomiko soila.

Zer gustatuko litzaizuke eragitea Alooaren bidez?
Autoezagutza errealitate izatea. Emakume asko ez dira ausartzen euren hankartea begiratzera. Eredu anatomikoarekin hastea aurrerapauso handia da batzuetan ere. Beldurra eta nazka galtzen dute, batzuek genitalekiko nazka sentitzen baitute. Aluaren barnealdea lurralde ez arakatua da: nolakoa da gure baginaren amaierako ukimena? Uretra, puxika deskubritzea ere bada. Asko kezkatzen gara barneak ukitzean gauza gogorrak topatzerakoan. Beldurtu egiten gara, emakumeok oso barneratua baitugu txarra: beti gaude argalegi edo lodiegi, hilerokoagatik edo izerdiagatik gaizki usaintzen dugu… Bidaltzen dizkiguten mezuak beti dira gaizki eginda gaudela iradokitzekoak. Horregatik, nire helburu nagusia autoezagutza eremu eta belaunaldi ezberdinetara zabaltzea da.

Horrela, gainera, medikuntzako ikasle guztiek mimoz lan egiteko baliabideak izango dituzte. Ginekologoek esaterako, oso barneratua dute gorputzak edonola ukitzea, pazientearen egoera ezagutu gabe. Soluzioa ez da ginekologoak “lasai egon” esatea. Mimoz eta samurtasunez lan egiteko balio behar du eredu anatomiko honek. Ginekologoan zergatik jartzen digute, adibidez, izara bat? Deskonektatzeko, eta gure gorputzaren parte ez dela sentitzeko. Hori ere indarkeria da niretzat: gure gorputzak beldurraren ordez konfiantza eman behar digu. Dentistan ez digute begiak estaltzeko ezer jartzen tornuak ikus ez ditzagun. Nola normalizatuko dugu horrela?