Asteazken, ostegun eta ostiralez bete du Sílvia Pérez Cruzek Victoria Eugenia, beste behin. 2020aren hondarretan ateratako Farsa (género imposible) diskoaren birari bukaera eman zion kontzertuokin. Donostian hasi eta Donostian buka. Hiru formatu desberdinetan aurkeztu du lana, gaurkoa formaturik berezienean: gela baten barrutik.

Bere etxera gonbidatu gaitu abeslariak, bere logelara. Edo bere logelatako batera. Askotan azpimarratzen du batez ere musikaren bidean ibili arren, diziplina artistiko guztiekiko duela erakarpen berezia eta horren erakusle da azken disko hau. Diziplinartekotasuna landu du sakonki musikari katalanak miresten dituen dantzari, poeta eta aktoreekin, besteak beste. Eta gaurkoan bera da oholtza gainean adierazpen artistiko horiek guztiak gorpuzten dituena.

Azken lau urteetan hamar bat kontzertu-edo ikusiko nizkion, baina halako sentsaziorik sekula ez dut atera antzokitik. Betekada emozionala izan da, zentzu guztietan: kontrol tekniko harrigarria edertasunez jantzita, indar handiz beteriko irudiak bata bestearen atzetik, erregistro/kode/giro aldaketa etengabeak… Uf, gehiegi, esan digu lagun batek kontzertutik atera berritan. Digestio luzea beharko duten horietakoa izan da, bai. Zer, noiz, zenbat eta nola eskaini asmatzeko gaitasun berezia du emakume honek. Aritu da baso eta erreketako irudien proiekzioari zuzenean musika jartzen, ohean buruz gora etzanda kantatzen, belauniko, dantzan… berdin zaio. Berdin zaion bezala gitarra bat ala beste hartu, teklatuarekin egin, perkusioaz lagunduta ala a capella. Inoiz bizi izan dudan kontzerturik gordinena izan da, hitzaren zentzurik onenean.

Artistak bidaia publikoari eskaintzen badio ere, bera da gidari. Gaurkoan aipatu du, uste dut hau izan dela egin dudan onena, emanaldiari erreferentzia eginez. Bere burua ere harritu eta hunkitzera heldu da eta hunkidura horrek espero ez zuen leku batean jarri dio gorputza. Hortik gonbidatu gaitu harekin azken biak kantatzera.

Lagun batek esan zidan behin maite zuela pentsatzea gauza guztiek gordetzen dutela eurengan izan daitezkeen hori dena, hau da, aukera guztiak biltzen dituela edozerk bere baitan. Izan proiektu bat, izan harreman bat edo izan kantu bat (edo hala ulertu nuen nik). Eta gure ekintzak direla hauek bide batetik edo beste batetik joatera bideratuko dituztenak. Pérez Cruzek bere baitan biltzen dituen aukera horiek denak erakutsi eta guztietatik aldi berean ibiltzeko gaitasuna du. Horrek egiten du desberdin, besteak beste. Eta hori dena, gaurkoan gela barrutik. Etxeko atea ireki eta publikoaren aurrean gelako paretak parez pare zabaltzen dituen artistari deus gutxi gehiago eska dakioke.