Kasik gauerdi da eta, udazken betea izateko, beroegi da lo egiteko, hego haize ufadak berina arteketatik sartzen dira bafaka. Gauerdi heltzear da, etxea lotan da eta ni ez: ohean, alfonbrari begira, ni bezala nor bere biziko metabertsoan murgildurik alfonbrari begira daudenei pentsatzen ari naiz. Hain zuzen ere, gauerdi laurden gutxi dela bururatu zait, laster gauerdi, 0:00, zero pundua, arranguren eta esperantzen arteko bidegurutze hori; gero, gaur atzo izanen dela eta bihar, gaur: egun berri bat, ezberdina, agian. Mundua zerbait berritara jausi daitekeen unea helduko da.

Gauerdi heltzear da. Alta, bihar ez da izanen egun berria, aurrekoaren okertze eta bertsio perbertsoagoa baizik. Iragarria da. Alokairu sariek gora eginen dute %5. Pobreen gizartean, gerla garaiko arrazionamendu bonoen gisa, eskuratuko ditugu txartelak elektrizitatearen ordaintzeko, txekeak erregaiengatik, tiketak janariarengatik, norbere lanetik bizitzen ahal ez delako, eta hori dena, ondotik, asistituak izateaz akusatuak izateko. Metabertsoko ahots batek xuxurlatu du: ez baita desiragarria norbere indarretik bizi ahal izatea?

Gauerdi helduko da eta bihar ez da egun berria, gaurkoaren jarraipena baino ez. Buruan buklean dut Melody Gardot-ren ahotsa, your heart is as black as night murmurio batean eta anartean, ondoko etxean, pesta gaitza egiten ari dira, Claude Francois-ren kantuak auzo guziarekin partekatzen dituzte. Diotenez, belaunaldi gazteek artista hilak entzuten dituzte geroz eta gehiago, eta aitzinekoek baino gutxiago egiten dute txortan; eko-antsietateari lotzen dute kontua, performance beharrerari.

Gauerdi eskas. Kontsumoa eta aberastasuna sekulan deusek ez zituen trabatu behar. Eta hara urritasuna, arrarotasuna, indisponibilitatea norma bilakatzen ari direla. Eta guzi horren gainetik 49.3. Tenperatura baino, biolientzia konstituzionalizatuaren sukarraldia da. “Ez baduzu ogirik, jan ezazu pastiza” zioenari burua moztu ziotela bururatu zaio. Gaurkoek legeak alde izanik, zerbait gerta ote dakieke bihar?

Alde orotan, coming out ekolo- boltxebikoak egiten ditu jendeak, amestuz goiz lasaiak, egun handia amestu gabe, lokalki engaiamendua hartuz, dollarrak ahurtaraka biltzera joateko asmoa abandonatuz. Ez da hamarkada kontua, ez da urte kontua. Arbasoek ehun zizkiguten oihalak gure babeserako, zilatuak dira alde orotarik. 40 urte dira iheska gabiltzala, Potemkinak eraikitzen direla, nehondik ere liluratzen ez gaituztenak dagoeneko.

Gau erdi da, ttanko. Arratsaldean semeak adierazi didanean haren etorkizunari begirako kezka, ez dut jakin ihardesten. Eta galdegin didanean ea bihar ez dudanez greba egin behar nik ere, noski erantzun dio, beharko lukeela, behar genukeela denek, altxatu eta kurritu, bestela, dena antolatua delako injustiziaren mantentzeko, bermatzeko, emendatzeko.

Greba, aldi honetan, bai. Bai? Bai. Agian galdera ez da ea grebara joan behar den, baizik eta noiz arte, eta ea zenbat gauza gehiagoren egiteko legitimitate osoa genukeen, legearen ikuspegitik zigorgarriak baina humanitatearen partetik justifikatuak.
Alegia deusez, gauerdi joan da. Bihar ez da egun bat gehiago izanen, ez goiz bat edo greba bat gehiago, bihar duintasunaren konkistaren lehen eguna behar luke hasteko. Gaur zena atzo bihurtu da eta bihar, gaur: egun berria eta antzekoa. Mundua zerbait berritara jausi zitekeen.