Zein da hiriko eraikinik ederrena? Hiri bat bisitatzeko gidaliburuetan edertasunaren ranking-a egitea etengabe burutzen den ariketa da, eta norbaitek erabakitzen du, edertasunaren kontzeptu homogeneizatu eta adostu bat existitzen denaren egiaren gainean. Badira noizbehinka egunkaritako berriak, non kaleko inkesta batean oinarriturik, hiriko txokorik ederrena zein den seinalatzen den, askoren edertasun ideiarekin bat etortzeagatik, kanon estetiko bat sortuz. Arkitekturaren edertasunaren erabilera honetan eraikuntza kultural bat gertatzen da, pertsonekin egiten den bezalaxe, edertzat zer jo behar den adosteko bidea.

Baina pertsonen edertasunarekin gertatzen ez den bezala, arkitekturaren edertasuna edadearekin erlazionatzen da; gaurko eraikin estilotik urruntzen den eraikitzeko eta konposatzeko modua hobesten dugu. Eraikinen gain egiten dugun epaiketa estetikoan, ondarearen irudi estetikoa erreferente bihurtzen dugu.

Interesgarria suertatzen da gure ondare estetikatik asko aldentzen den testuinguru eraiki batean edertasunaz galdetzea. Gure erreferente estetikoarekin alderaketak egiteko aukerak desagertzen direnean, demagun Osaka bezalako hiri kitsch batean, zailtasun handiak ditugu itsusi edo ederraren neurgailuan egoteko. Arraro edo berezi iritziak nagusitzen dira. Bestelako kanon estetikoetan murgiltzeak kultura estetikoa zabaltzen eta aberasten duela esango nuke.

Arkitekto gisa askotan galdetu didate eraikinen edertasunagatik, arkitektura garaikidearen itsusitasunaren jakin-minez seguruena. Edertasunean hainbat adar-korapilo daudela erantzun ohi dut; eraikinaren soluzioan egin diren keinuak eta hautuen abileziek distira piztu dezakete, eraikina burutzerakoan mimoa azaleratzen duten xehetasunak, edo inguruneko elementuak kontuan hartu izanak sentsibilitate bat transmititzen du. Makro eta mikroko seinale hauen emaitzak erakartze sentsazioa esna dezake, eta horren inguruan dantzan dabilenari, edertasuna esango nioke.