Sargoritik ihes egitea ezinezkoa da hiri honetan. 40 gradutik gorako tenperatura adierazi du kaleko termometroak eta porlanari kea dario. Bilbo, gaur inoiz baino gehiago, tranpa hilgarri bat da. Etxeko kobazuloan babestea aukera onena den arren, kalera irten eta asfaltozko basamortuaren mapan ezkutuan dauden kripten bila abiatu naiz. Haietako bat Ripa kaian aurkitu dut. Muelle taberna babesleku egokia da, Larraskito gune izandakoaren errautsetatik antolatutako musika esperimental emanaldia baitago bertan.

Lehenengo kontzertua Leun Dura izeneko proiektuarena izan da, Itziar Markiegik, Iker Arrazolak eta Joseba Agirrezabalagak osatutako hirukotearena. Disonantzia industrialak bateria tribalistikoekin aurrez aurre jarri dituzte organikoaren eta sintetikoaren arteko guda pizteko. Gatazka baino, sinbiosi ederra sortu da. Itziar, Joseba bidaide duela, deabru bat da makinaren buruan eta jantzita daraman maskararen azpian irribarre suntsitzailea antzematen zaio. Arra-ri buruz zer esan: Akauzazten bateria jotzea ez da debaldeko gauza eta bera ikusteak ez du preziorik. Hirurek soinu banda aproposa jarri diote garaien amaiera honi.

Arratsaldeko bigarren saioa beste hirukote batek eskaini du: Mikel Vega, Izarne Oyarzabal eta Fernando Ulzionek osatutakoa. Proposamen intimista honek musika, inprobisazioa eta dantza batu ditu, gitarra, saxoa eta klake dantza pausuak uztartuz. Bi norabideko erritu bat izan da, ez baitago argi nork markatzen duen erritmoa, nork egiten dion aurre ezintasunari, mutu geratzeko beldurrari, nor den gidari samurtasunez gainezka egin duen emanaldian. Sorginkeria baten menpe daude agertoki gainekoak eta horrela gaude ere inguruan gabiltzanok. Arteak liluratu behar du eta hori lortu dute zoruari deika egindako inbokazioei esker.

Luxua da Garazi Navas zuzenean ikustea. Abangoardia eta akademizismoaren mugetan igeri egin eta akordeoia beste dimentsio batera eramateko gai da. Maisuki menderatzen du bere gorputzaren apendize organiko bat gehiago izango balitz bezala. Muelleko emanaldian minezko melodiak sortu eta han gaudenak mutu utzi gaitu. Infernuko hauspoa ezizena gutxitan izan da hain aproposa. Abestera ere ausartu da, mikrofonoaren laguntzarik gabe akordeoiaren soinuei gailenduz. Magia hutsa.

Azkenak Miriam Rzm eta Garazi Gorostiaga izan dira. Lehenengoa sentsoredun jantzi batekin igo eta bere buruarekin zein bere kidearen gorputzarekin jolasean ibili da, hau sintetizadoreekin dabilen bitartean, bien arteko kontaktuari soinua ateraz. Lagunen arteko jolas bat bezala hasi da, une liluragarriak sortuz.

Teoria batzuen arabera kolapsoa gertatuko denean onddoak izango dira bizirik atera eta lurra berpiztuko dutenak. Onddoak, organismo txiki eta misteriotsu horiek. Gure hirien kolapsoaren aurrean, baita kolapso kulturalaren aurrean ere, onddoak bezala loratzen hasi diren ekimenek piztuko digute esperantza. Muellen gertatutakoa adibide bat besterik ez da, beste asko etortzear daude eta.