Zutabegile izan baino aurretik, blogaria nintzen. Agian horregatik ikasi nuen iritzi artikuluak lehenengo pertsonan idazten. Ohartu nintzen erregistro horrek funtzionatzen zuela, gertua eta zintzoa zelako. Are gehiago, ahalduntzailea egin zitzaidan sentitzea nire ahotsak oihartzuna zuela. Ziberoptimista nintzen orduan.

Hogeitaka urterekin, nire ingurukoek behin eta berriro esan zidaten gehiegi biluzten nintzela blogean. Tartean ez nuen Gabriela Wiener kazetari eta idazle perutarra ezagutzen, baina intuitiboki bat egin nuen bere premisarekin: gure burua kontatzen dugunean, irakurlea ere kontatua sentitzen da.

Miresmena, arbuioa, inbidia eta epaia nahastu zaizkit Wienerren azken lana irakurri dudanean, Huaco retrato autofikziozko eleberria. Gehiegizkoa iruditzen zait bere liburu guztietan (Sexografías, Nueve lunas, Dicen de mí…) ageri den pudore falta. Aldi berean, erakartzen nau, nik erreprimitzen dudan joera askatu duelako.

Seguruenik, Sexografías irakurri berritan argitaratu nuen Puteras izeneko testu bat nire blogean: idatzi nuen ordaindutako masaje erotikoez, prostituzio queer ekimen batez eta jineterismo-az, nire kuriositatea eta deserosotasunak aipatuz. Bizpahiru urteren ondoren, kriminologo feministen erreferentziak eskatu nizkion Euskal Herriko Unibertsitateko irakasle bati, ustelkeriari buruzko erreportaje bat prestatzeko. Gizonak posdata lizun bat idatzi zidan, Puteras-i erreferentzia egiten ziona.

Eskukatuta sentitu nintzen.

Azken urteotan, Espainiako feminista abolizionista oldarkorrek Wienerren Sexografías zein Puteras behin eta berriro aipatu dute sareetan, gure diskurtsoak eta gu geu karikaturizatzeko.

Ez ezazue Puteras bilatu. Ezabatu berri dut.

Feminismoan asko aztertu da emakume idazleen eta autofikzioaren arteko harreman oparoa. Paradoxa da lehenengo pertsona posizio zaurgarri batetik darabilgunok posizio are zaurgarriagoan bukatzen dugula: jomugan. “Biluzik agertzeko indar handia behar duzu, zeure burua oso landua izan behar duzu”, esan zuen Edu Zelaietak Gara-n, Ispilu biluziak poema bildumaren harira. Bada, zaila da indartsu mantentzea plazandre feminista zarenean, ohartzen zarenean zuk idazten duzuna zure kontra erabiliko dutela.

Sorgin ehizaren antza handia du egun bizi dugun ofentsiba antifeministak (tamalez, baita feminismo abolizionista transfoboaren ofentsibak ere). Inkisizioak ez zuen sare sozialik behar, baina egia da plataforma digitalek errazten dutela zelatatzea, jazartzea, lintxatzea, umiliatzea. Trol matxista anonimoei buruz luze idatzi dut, kontuan izan barik gure bizilagunak izan daitezkeela. Tira, lezioa ikasi nuen Irantzu Varelaren auzokoak ukabilkada eman zionean eta, halere, ustekabean harrapatu nau egunotan herrian bizi dugun erasoaldiak (plazan zein sare sozialetan), nire jardun feminista iturburu duena.

Zutabea idazten hasi naizenean ez dut jakin nola itzuli “Te expones demasiado”. “Arrisku handiegia hartzen duzu”, iradoki dit txiolari batek. Esanguratsua iruditu zait, zuhurtzia falta leporatzen zaigulako erasoak pairatzen ditugun plazandreoi.
Edonola ere, esposizioaren beldur naizen honetan, besoan tatuatua daramadan Arantxa Urretabizkaiaren Bidean ikasia-ko aipua darabilkit buruan:

“Beldur naiz, baina, halere, aurrera egiten dut. Ez du balio esateak ez dela beldurrik izan behar. Esan behar da baietz, beldur zarela, guztiz, gorputz osoa asaldatzen dizula beldurrak, baina, aldi berean, gauza asko egin daitezkeela beldur eta guzti. Geroztik ez nau beldurrak beldurtzen”.