Uda hondarreko igandea, bazkalosteko alferkeria, iluntzerako aurreikusiriko plana kili-kolo… Eta Ruperren kontzertua Lizoainen, baina sarrerarik ez. Dena den, joanda ere galtzeko baino, gehiago genuen irabazteko edozein kasutan; kontzertua ez bazen, herria ezagutu, paseoa eta buelta. Baina beti dago esperantza COVID-19-ak baten bat bahitua izanen duela etxean… Utzi digute elizan sartzen, goiko partean, lurrean eserita (gazteak gara).

Sartu eta agertokian gitarra akustiko eta elektriko bana. Sinple baina dotore. Oñatiarra fuerte hasi da gitarra eskutan “Gaur igandea da…”. Bere kanta ezagunetan ezagunena (edo bigarrena) denarekin ireki du kontzertua eta Martin Larralde beti agertu ohi da bukaera aldera… Gustatu zait hori. Herri txiki bateko eliza txiki batean kontzertu bat imajinatzean imajinatzen duzuen goxotasun eta intimitate horretan berean geunden murgilduta erabat. Eta modako talde den Tatxers-en esaldi batekin oroitu naiz “Gure herriko eliza, kontzertu toki berria”. Leku gehiagotan hala balitz…

Egiari, bihotzei, bideari, haizeari, denborari eta guri guztioi kantatu digu Ruperrek. Aipatu du etxeko denei nahiko liekeela konposatu kanta bat, baina asko dira familian… Oraingoz, gerra garaian Gernikan bizi zen amaren aitari egin dio: Elías Ezkurdiari. Badu zerbait musikari honek, ez dakit ongi esaten zer den, artista egiten duen zerbait. Kanta azaltzen duten esaldi eta esaldi artean gitarraz pare bat akorde jo eta dotore agertzeko gaitasuna du. Ez da talde bateko abeslaria, baizik eta batzuetan bandaz lagunduriko bakarlaria, benetako bakarlaria. Lasai asko betetzen du oholtza bakarrik ahots eta gitarra hutsez.

Bereziki bere sasoiaz mintzo den kanta bat ere eman du, edertasunaz mintzo dena. Azaldu digu bere ustez ez dela posible inork bere sasoitik kanpo deus egitea, baina kanta hau bereziki dela bere sasoikoa. “Ene begiek ez dute malko isuritzeko gogorik” eta koro erraldoi batek hartu du Lizoaingo eliza. Kontzertuko klimaxa, zalantzarik gabe. Intentsitatea jaitsi da horren ondotik, baina ez du horregatik okerrera egin. Soseguz joateko eta zerutik gertu ez omen dela ondo egoten. Azken hori Ciudad Realeko Dionisio Cañasen hitz itzuliak direla ikasi dut gaur, urte luzez Ipar Ameriketan bizi izan zen poetarenak.

Labur, zuzen eta dotore aritu da Ordorika eta ez genuen gutxiagorik espero. “Trikitilariek zioten bezala, deitu berriz ere, etorriko naiz eta”. Gu ere itzuliko gara (sarrera aurrez harturik). Ezagunetan ezagunenarekin itxi du emanaldia, nola ez: zaindu maite duzun hori eta baita gorroto duzun hori ere. Ez dakit Ciudad Realen eta Ipar Ameriketan, baina Lizoainen hodeien azpian, sasien gainean eta zerutik gertu ondo egoten da.