Aretoa ez zen bete, baina jende dezente hurbildu zen hiru emakume handi hauen emanaldia ikustera. Eneritz Furyak irundarrak izan zuen kontzertua hasteko ardura, bere sorkuntza eta umore bereizgarriarekin. Gitarra eskutan eta efektuak jaurtita kaleratzear zegoen Emadan diskoa aurkezteari ekin zion, hainbat pieza berri eskainiz. Bere marka diren tenpo lasaiak berezko ahots indartsuaren igoera eta beherakadez, saltoka, aberastuta. Ahotsarekin eta melodiekin jolastea gustuko du eta horrela ekin dio oraingoan ere. Horrez gain, zaharragoak diren Zaldi zuria borobila eta Esnatu nintzen gogoangarria ere berreskuratu zituen, azken hori gitarra gabe giro elektronikora ekarrita eta burlesque eta soulean ere arakatuz. Ahots propioa duen artista dela erakutsi zuen.

Horren ostean, Sara Zozaya donostiarra igo zen agertokira, eta berarekin batera aspaldian alboan dituen gitarra jotzaile eta bateria jotzaile oso finak, power-trio borobila osatuz. Helburua, I izeneko azken lana aurkeztea. Zozayaren eskaintza sotila da itxura batean, baina asko du ezkutuan (eta azaleratzen du batzuetan): xuxurlari ekiten dio teklatuarekin melodia gorpuzten eta gai da poliki-poliki intentsitatea igotzen PJ Harvey-ren tamainako post-rockera heltzeraino. Euskara da bere hizkuntza kutunenetakoa, baina erregistro asko ditu estilistikoki zein hizkuntzei dagokienez: giro elektroniko, progresibo eta kiribilduekin jokatzen du sarri, auto-tunearekin lotsagabeki ausartuta emaitza onak lortzen ditu, gaztelaniaz ere ederto defenditzen da, eta ingelesez mainstream kantak borobiltzeaz gain, gitarra eskutan duela giro ilun, pisutsu eta distortsionatuak ere erdiesten ditu.

Arratsaldeko azken emanaldia Maria Berasarterena izan zen, eta lehen kolpean ikusleok jokoz kanpo utzi gintuen. Musika klasikoan jantzia den eta dozenaka kultura eta musika ikertu dituen emakume honek ahotsen esperimentazioan oinarritutako kanta batekin ekin zion kontzertuari, alboan David Azurzak bere ahotsez didgeridooaren soinua lortuz. Handik gutxira batu zitzaion Joseba Irazoki berdingabea gitarra, testurak eta giroak ehuntzera; eta geroago Igor Telletxea bateria eskarmentudunak erritmo sotil baina aberatsak gehitu zituen. Amazig kulturari keinu egin eta ahotsa berotu ostean, fadoak eta euskal kantutegiko piezak uztartu zituen (Txoriak kantari), baina lekua egin zion tarteka rockabillyari, pop-rockari (La noche más larga) eta giro ilunagoei; eta bukaera hunkigarria eman zion Pierre Topet Etxahunen Urzapal bat lazgarriarekin.