COVID-19a gaixotasuna edo obedientzia sistema bat ez ote den zalantzan nago. Punitiboa den sistema baten parte den obedientzia, hasieran beldurraren bitartez gure gorputzetan sartu dutena eta ondoren auto-kontrolaren eta “arduraren” izenean gorpuzten duguna. Espetxean ez ote gauden galdetu diogu askok geure buruari, berriro ere, beste batzuek erabakitzen dutelako gure gainean, eta askatasun faltak antsietateak jota utzi dituelako asko, edo lasaigarrien dosietan dantzan. Zer esanik ez ondokoen biziraupen eta zaintzarako milaka estrategia martxan jartzen dituzten horien edo kapitalismoak gogor kolpatzen dituen kolektibo zaurgarrienen kasuan.

Baimendurik eta debekaturik dagoenaren zerrenda egiten digute astero eta gure artean fase bakoitzean egin dezakeguna ikasten eta eztabaidatzen ematen dugu denbora. Ez dakigun kasuetan, gure auzokide edo herritarrek gogoraraziko dizkigute, jarrerak zuzenduz edo askotariko errepresio formak baliatuz. Lagundu asmoz mota guztietako Poliziak atera dituzte kalera. EAEn garaiotan ikastetxeetan gure haur edo nerabeei diziplina soziala irakatsi diezaiekegula esatera ausartu da nor eta osasun sailburua.

Espainiar zein frantziar gobernuburuak, zein Euskal Herrian gaur egun aldebakarrez des-gobernatzen dutenak bihurtu dira gu guztion espetxe-zain. Konfinatzea agindu digute, produkzioa gelditu ez eta konfinatuta egonda ere lan egitera bidali gaituzte, maitasunaren izenean eta dohainik etxean era zaurgarrienean zaintzera behartu gaituzte, arrisku gehien dutenen ondotik aldendu gaituzte eta hainbat eta hainbat pertsona hiltzen utzi dituzte, gehienetan bakarrik eta kasuren batean ezkutuan –zahar egoitzetako eskandaluaz inoiz argipenak eman beharko dizkigute-.

Noiz arte? Noiz arte jarraitu dezake gure haserre indibidual baina obedienteak? Guztiz desaktibatu gara, kaleetatik atera eta mobilizazio zein borrokarako tresnak konfinatu dizkigute. Haserrea eta zapalkuntza honen ondorioak zein arrazoiak kolektibizatu behar ditugu urgentziaz. Garai ezegonkor eta arraro hauetan zer onartzeko prest ez gauden kaleetan adierazteko ordua da, desobeditzekoa, saretzekoa eta botereari planto egitekoa. Ez! esateko ordua da. Osasuna eta bizitza lehen lerroan jartzekoa, kapitalaren metaketari eta heteropatriarkatuari arrakalak egitekoa. Beste sistema eta eredu bat inoiz baino beharrezkoagoa zaigu.