Opus Lirica elkarteak ia sei urte daramatza gogor lanean, Donostiak opera denboraldi egonkorra izan dezan. Ez dirudi egindako ahaleginak behar bezalako emaitzak eman dituenik, izan ere, urte hauetan egindako lanaren ondoren, elkarteak egindako funtzio batzuez goza dezakegu, baina opera denboraldi baten ideiak ez du oso argi jarraitzen.
Bestalde, laguntza edo bitarteko ekonomiko nahikorik ez dagoenez, urtez urte gertatzen diren antzezpenak zuzenak izaten dira, baita onak ere, baina beti zer edo zer falta zaie benetan nabarmenak izateko.
Oraingo honetan Opus Liricak Don Giovanni txukuna eskaini zigun, elementu aipagarriekin, baina baita nahiko kritikagarriak ziren beste batzuekin ere. Gainera, nahiz eta bertsio honen berezitasun batzuk asmo onekoak izan, eskainitako bertsioaren listoia goratzeko nahiarekin, emaitza lausotu baino ez zuten egin.
Adibidez, agertokian jarritako Tomas Murua zarauztarraren eskulturak elementu apaingarri kontzeptual baliotsuak izan litezke, eta ziur asko hala izango dira, baina emanaldiaren testuinguruan ez zuten egiazki ezer aportatzen, eta aitortu behar da eszenaratzea behar bezala garatzeko traba egiten zutela.
Izan ere, eszenatoki pobreak eta jarritako eskultura-elementuek eraginda, batzuetan bertsio kontzertu baten aurrean geundela ematen zuten, eta ez bertsio errepresentatu baten aurrean, eszena-ekintza mugatua baitzen.
Dena dela, taldeak egindako ahaleginak zorionak merezi ditu. Donostian urtean pare bat aldiz kalitate maila onargarriarekin egindako operez gozatzeko aukera izatea pozgarria da.
Don Giovanni honen gauzarik onena, zalantzarik gabe, emakumezko bakarlarien interpretazioak izan ziren, bereziki Miren Urbietaren jarduna. Izan ere, gripearekin egon arren, Doña Elvira sendoa interpretatu zuen, ahotsaren proiekzio on batekin eta interpretazio sinesgarri eginez.
Ainhoa Garmendiak ere bere kalitate ukitua jarri zuen saio honetan. Beti bezala, agertokian egoten dakiela erakutsi zuen, baita bere ahotsaren kalitatea, biribiltasuna eta adierazkortasuna ere.
Gainontzeko bakarlarien lana duina izan zen, baina bikaintasun momentuetara iritsi gabe. Orkestrak eta abesbatzak, berriz, taldeari biribiltasuna ematea lortu zuten.